Duygusal insan olmaktır bir kere. Soğuk bir kış Sabahı uyanırsınız pencereden şöyle bir bakayım dersiniz yeni uyanmışlığın verdiği hissizlikle. Bir bakarsın her yer bembeyaz üstüne üstlük lapa lapa kar yağıyor bir yandan. işte o an içinizde oluşan his pahabiçilemezdir. Lise veya üniversite öğrencisiyseniz okula gitmeyeceğiniz, çalışıyorsanız işe gitmeyeceğiniz ve o sıcacık yatağınızda biraz daha uyuyacağınız, gün boyunca evde olacağınız için içten bir gülümseme oluşur yüzünüzde. Sonra bütün bunları düşünürken güzel bir kahvaltı hazırlarsınız. ardından üstünüze kalın giysilerinizi giyer sıcak şöminenin veya kaloriferin yakınlarında battaniyeyle oturursunuz. Eski günleri, geçmişi anımsarsınız. Belki bir bardak kahve veya sıcak bir şeyler eşliğinde gökyüzünden düşen kar tanelerini izlersiniz pencereden doğru... Birdenbire bir yaşama sevinci oluşur insanın içinde. işte bu tarif edilemez duygular bütünüdür. Burada olduğunca anlatmaya çalıştım o anı umarım başarılı olmuşumdur. Tabi bütün bunları anlamak için bir kış anısı yaşamış olmak ve geçmişten bir parça hatırlamak o anki mutlu olma duygusunu hissetmiş olmak gerekir. Ve pek çok insanın bunu yaşadığını düşünüyorum.
''Every snowfall is a confidential to happily''.**
niye bu kadar sevindirdiğini anlamadığım hadisedir. insanın içindeki çocuğu dışarı çıkarır adeta.
bu saçma sevinci engelleyebilmek için bir öneri; kar yağışı durdurduktan sonra yerlerin vıcık vıcık olacağını düşünün. bakalım sevinebiliyor musunuz.
hatta bir keresinde aşmıştım artık. bir şeyden dolayı pişmanlık duyuyordum, neydi hatırlamıyorum tam olarak. ertesi günü kalktım baktım bir de ne göreyim, her yer bembeyaz...
cümlem şu olmuştu: ''allah beni affetti anne...''
hatırladım şimdi de gülümsedim. o'nu daha az tanıdığım zamanlar ne kadar da öksüz ve yetimmişim.
