herkes yaşamıştır..Kar yağışları başlıyormuş denildiğini duyduğum vakit gözlerimi ayırmazdım sokak ışığının aydınlattığı kapı önünden.. Ne yıllardı, aylar boyu tek bir gece uyanmadan sabah ettiğim günlere karşın, kar yağacak heyecanı ile gecede en az 4-5 defa uyanıp pencereye bakardım. Eğer kar yağışı başlamışsa sabaha kadar, durmadan yağacak karın hayaliyle uykuya dalardım. Ne güzeldi o yıllar, hele sabah iyice kar yağmış ise bu seferde okullar tatil edildi mi diye televizyonun kumandasına sarılırdım. Eğer tatil edilmişse okullar, daha başka bir heyecan, büyük bir mutluluk kaplardı içimizi.. Çok Güzeldi o yıllar.. Hayatın hiçbir tasası ilgilendirmezdi bizi.. Içimizdeki mutluluk ve heyecan fırtınası çocuk kalbimizi sarmalardı sımsıkı.. Kar, kar topu ve kardan adam.. Bunlar yeterdi bir çocuğu mutlu etmeye.. Şimdi ise ne çok heveslerimiz var.. Yat, kat, araba, ev, para pul.. Belki de Özlenen hayatı, maddi zevklerde arıyoruz.. Oysa kar yağacak ümidiyle uyuyamayan çocuk dünyanın en saf ve en temiz duygusuyla başını pencereye dayamış bekliyor hâlâ..
sabah işi olduğu halde bu çocuk 24 yaşında hala uyumaz. yarın işin tatil olmayacağını bildiği halde televizyona bakar. okullar tatil olsa yine de sevinir.
