ankarada, özellikle bilkent üniversitesinde, çığ düşene kadar olmayan tatil, hatta çığ düştüğünde bile olmayan tatil. böyle havalarda yurtlardan okula gitmek için yapılacak en mantıklı şey bir kızak bulup aşağıya doğru kendini sallandırmaktı, ama nerede kızak, nerede bizde o cesaret...
yaşadığım anısıyla harmanlanmış ilginç bir örneği:
2001-02 kışı idisanırım . istanbul'da seri kar tatilleri yaşanıyordu. kimi bünyeler sıkılmıştı ki artık yeter okula gideyim triplerine girmişti* . sabah tertemiz bir sokak görüp de havanın da açık olmasıyla uyandığımda, ilk defa önlük giymiş ilkokul bebeleri gibi sevinmiş, geç kalmayayım diyerekten okulun yoluna gitmiştim. ne okul yolundaki ne de vapurdaki görüntülerde eksik olan şeyin farkına varamamış olmamın sonucu okul kapısına kadar gittim. gördüm ki okullar tatilmiş *. özetle; dünyadan bihaber yaşayan ben, valinin hava tahminlerine göre karar verip okulları bir gün öncesinden tatil etmesini öğrenenemiş, benim gibi naif üç beş insanın birbirlerine verdiği "sakın ha kimseye söylemioz bugun okula geldiğimizi" sözüyle eve geri dönmüştüm.
çok kırılmıştım valiye, geçerken valilik binasının önünden izmaritimi bahçesine attım. zaten o da fazla dayanamadı, yerine muammer güler geldi.
büyük şehirler de daha kolay verilen tatil çeşididir. hele istanbul da yağması yeter, yerleri tutmasa da olur.*
ama bitlis, muş, hakkari, kars gibi illerimiz de en az bir buçuk metre yağması gerekir tatil verilmesi için.
