eğitim seviyesi düştükçe şiddetin artması kaçınılmazdır. cahil bir kişi, konuşma esnasında tıkandığında yenildiğini zanneder ve kelimelerle ifade edemediğini yumruklarıyla anlatma ihtiyacı hisseder. bu bir meydan okuma veya tipini beğenmedim dövdüm durumu değil bir ifade biçimidir onun için.
bir pazar sabahı son ses müziğimi açıp, kambur bir şekilde internette sörf yaparken çok sevdiğim bir müzij grubunun röportajına rastladım. şöyle diyordu grup elemanlarından biri ve aslında çok güzel bir şekilde özetliyordu durumu.
''gündüz hrant' ın yürüyüşüne gidiyoruz. O yürüyüşte birisi yanımızdan geçerken, o kadar kalabalığın içinde, 'Hrant Dink en büyük şerefsizdi' diyebildi. O kadar ele geçirmiş, o kadar rahatlar ki öyle bir cesaretle bunu söyleyebiliyor. Oradaki insanların onu linç etmeyeceğini, kendi cemaatindekiler gibi olmadığını biliyor. Ama biz balık değiliz, elimize taş ve sopa alalım, yakalım, yıkalım, eselim gibi bir durum değil. ''
maalesef birliktelik ve kavga etmeden yaşama dürtüsünü kayboldu ve tekrar çıplak ayaklılara dönüş içerisindeyiz.
