kapıyı anahtarla açmayı sevmiyorum.
zili çalmalıyım ve sen açmalısın kapıyı.
"hoşgeldin canım",deyip boynuma sarılmalısın.
uzun, uzun öpüşmeliyiz kapı aralıgında,
elele tutuşup içeri girmeliyiz.
sen bir çırpıda sıralamalısın;
belkide en fazla, üçü önemli otuzbeş, kırk haberi.
"sular yoktu bütün gün biliyormusun?" demelisin mesela,
"yemeği ocakta unutup yakmamışmıyım pilavın dibini.
sonrada tüp gaz bitti alay eder gibi" demelisin mesela.
adları da saçları gibi hep birbirine benzeyen ortaokul arkadaşların,
çat kapı yapmış olmalı aniden ve öğlen.
annen aramış yakında geleceklermiş bana da selam söylemişmiş, olmalı mesela
o kadar işinin arasında camları da silmiş sevinmiş olmalısın.
eskilerini eskiciye verdim, o eski mintanları filan demelisin.
plastik mandal, leğen birde faraş almış olmalısın karşılığında.
bir gündüz yayınında faydalı en az on şey öğrenmiş olmalısın.
çıkmayan lekeleri kolayca çıkarmaya,
şarap şişelerini kolayca açıp o şişelere mumlar damlatıp
dekor yapmaya bir dolu faydalı şeyler.
ben mutlaka "yaa öylemi olmuş"diyeceğin haberler vermeliyim sana.
süratle beni kızdıracak bir şeyler yapmalısın.
ben zaten seni kızdıracak bir sürü şey yapmış olmalıyım dışarda.
gözüme bakıp anlamalısın yedigim herzeleri.
sen anlamazlıktan gelmelisin hepsini
Yüzlememelisin yine de
usulca utanmalıyım.
anladığını, anlamazdan gelmeliyim.
anladıgını, anladıgımı anlamamalısın.
bu küçümen oyun böylece sürüp gitmeli bir vakit.
ben yine her zamanki gibi ;
yarın rejim yapmaya,spora başlamaya,
sigarayı artık bırakmaya karar vermeliyim.
sen bir kaç güne kadar bir iş bulup artık çalışmaya,
bir ev bulup oraya geçmeye,hayatına bir çeki düzen vermeye
karar vermelisin.
"çay koyyy" yapmalı...!!!
yine ben hatırlatmalıyım.
radyo yine tuhaf şarkılar çalan bir gavur kanalına ayarlı olmalı,
televizyon yine senin kanallarına kilitli ,
ve kültablaları, çay tabakları yani firar etmiş olmalı ortalıktan yine.
gözlerinde güzellikten başka bir şey yokmuş gibi,
skıntı yüklü,sorun yüklü bakışları görmemeliyim.
sevgimin büyüklüğü her şeye yeter sanmalıyım.
hiç bir bunaltını anlamayacak kadar dangalaklaşmalıyım.
ikide bir sözlerini kesip, çocuksuluğunun, saflığının, yalınlığının sularını kurutup
ciddi, vakarlı kerametli konulara davet etmeliyim seni.
ve bir gün, bir gün
çekip gitmelisin evden.
gitmenle anlamalıyım bu ev sevdasız olana bol gelir.
yürü yürü bitmez koridorları.
bu evin manzarası karanlıga göz kırpar.
bu evde bir başına yaşayanlara köpekler bile havlamaz bahçede.
çay pişmez,yemek yenmez, sigaranın bile tadı kaçar.
dışarda itiş kakış kalabalıklarda yiter gider evin sahibi.
kendini arayıp bulamaz.
merhabaların da anlamı kalmadıgından kimselere selam verip alamaz.
denizde, karada, yatakta hiçlik solukları alıp verir.
bir şiirin dizeleri okunur kitapta, şair sanki bilmiş gibi:
''düşmesin bizimle yola evinde ağlayanların gözyaşlarını
boynunda ağır bir zincir gibi taşıyanlar,çekilsin yolumuzdan kendi yüreğinin
kabuğunda yaşayanlar'' yazmıştır.
şiire de, şaire de hayata da kızılır.
kapının önüne gelinir,
alışkanlık icabı kapı çalınır.
yalnızlık pusuya yatmıştır içerde, duyar ama açmaz kapıyı.
neden sonra hatırlarsın, anahtarını çıkarırsın.
kapıyı anahtarla açmayı sevmiyorum ben.
yalnızlığını sevmiyorum...
ben yalnız, ben yalnız seni... yalnız seni...çok...
ve çok... ve çokkkk... çok seviyorum!...
