bir züğürt tesellisidir. çocukken daha bir inandırıcıdır, kanmak için işe yarar... ama hayatın kendisi bu kadar basit değil. kaldı ki olmamalı da. belleğini yitirmek kadar ürkünç bir şey daha olamaz dünyada, belleğini yitirememek hariç...
ancak tuhaf olanı yaş kaç olursa olsun bu kandırmacaya ümit ile sarılır insan zaman zaman. psikolojiden de kısmen bağımsız bir şey bu, daha çok patalojik bir vak'a gibi... hadi şimdi kapat gözlerini ve bu rüzgârla öğren savrulmayı. yoksa çakılırsın, unutma.
çocukluğumuzdan beri inanmayı en çok istediğimiz cümledir belki de. gerçek keşke bu kadar basit olsaydı...ama eğer çok isteyerek ve inanarak kapatırsan gözlerini bi parça da olsa işe yarıyor inan bana,gözlerini açtığında eskisi gibi olmadığını fark ediyorsun.zamanla olan tüm bağ, kısa süreli de olsa, koptuğundan mıdır nedir gözleri kapalı daha bir hafifliyor insan.zaten zamanla değil mi tüm derdin?hadi öyleyse kapat gözlerini ve öğrenmeye başla zamana direnmeyi, onu şekillendirenin kendin olduğunu fark etmezsen şayet o seni bildiği gibi kullanmaya devam eder. bu yüzden kapat gözlerini. açtığında her şey daha farklı olacak,göreceksin...
hemen her ortamda da geçerliliği bulunan züğürt tesellisi, avuntu. avunuyoruz mütemadiyen... uvunuyor ve avunuyoruz. her göz açıp-kapamamız zaman hanemizin bakiyesinde eksi bir değer oluyor ve göz açıp kapayana kadar tükeniyor ömürler. umutlar tükeniyor, hayaller tükeniyor, vakit tükeniyor... savrulurken düşünmek, düşerken düşünmekten daha kolay ve işlevsel. öyleyse dengemizi sağlayarak başlayalım işe. tek başına savrulmak yok öyle, arkadaşlık müessesesine ters. beraber savrulacaksın! el ele, kol kola...
dengen her şaştığında mutlakiyetle mecburi bir yardım alacaksın. savrulan diğerlerinin, rüzgârlarının, senin dengeni bozmasına izin vermeyeceksin, aldırmayacaksın... gözlerini kapatacaksın ve test edeceksin kafanın ne kadar da güzel olduğunu bir derin nefes oksijenle çoğu zaman. ciğerlerini sarhoş edeceksin önce, sonra kalbini, beynin sarhoşluğu kolay iş birkaç yuduma bakar alt tarafı. ama kalp öyle mi?
kapatmalısın gözlerini ve inanmalısın tekrar açtığında birşeylerin değişeceğine. düzeleceği sanrısına düşmeyeceksin ki düzelmez de... sadece hafifleyecek, unutulacak, uyuşacak biraz olsun ama düzelmeksizin. hadi kapat şimdi bir kez daha gözlerini, sonra yeni tekliflerle kapında biteceğim. umutlarını sulayacak, yeşermeleri için çabalayacağım...
inanmak istiyorum bu masala. belki çocukça ama bir tarafım inanıyor işte gözlerimi açtığımda değişeceğine her şeyin, hafifleyeceğine yüreğimin. hep tek başıma savruldum ben bugüne kadar, tek başımaydım hep fırtınada. inanmak zor şimdi yanımda olacak birilerinin olduğuna. güvenmek istiyorum gerçekliğine, korkuyorum daha büyük fırtınanın kasırgaya dönüşmesinden. tüm bunlara rağmen kapayacağım gözlerimi, açtığım da bir şeyler değimiş olsun ne olur...
şeytan çıkarmada dahi kullanılabileceğini, işe yarayabileceğini gördüğümüz teselli... canavarları dürter, fazlasını da yapar lakin özel hayata saygı kapsamında fazla irdelememeli bu durumu.
içine canavar kaçmış, güzel olan herşeyi kelebekleştirme(ömrünü kısaltmak baabında hani) çabasındaki insanlarca anlaşılmaması, yadırganması ihtimaller arasında kuvvetle muhtemel olandır aynı zamanda...
inanmaya/kandırılmaya hazır insanlar için üretilmiş bir cümle. bu cümleyi söyleyen de biliyor ki, geçmeyecek. ama bazen yalan söylemek gereklilik arz ediyor, acının dinmesini psikolojik olarak sağlamaya yönelik durumlarda olduğu gibi.
insanlar kanmaya hazır. sırf acıları anlık da olsa geçmesi pahasına hazırlar ve gerçekle yüzleştiklerinde bu cümle daha da büyük yıkıma sebep olabilir.
gözlerinizi kapayın. anlık iyi gelecek, sonrasına yalanı söyleyen bile inanmayacak.
sonuna kadar aç gözlerini çünkü geçmiyor/bitmiyor hiçbirisi..
neyi ve kimi kandırıyoruz ki? kendimizi mi? kaç yalan daha söyleyeceğiz peki? anlamlandıramıyor musun? o zaman kapatma gözlerini.. onun yerine kafanı başka tarafa çevir ve oradaki gerçekle yüzleş.. kaçamazsın yüzleşmelerle, zamandan kaçamazsın, hiçbir zaman bağımsızlaştıramazsın kendini.. her döndüğün köşe de önüne çıkar.. kırılmış zamanın düzeltilmesini bekler gibi..
aç gözlerini ve iyi dinle..
bir hülyadır hayat ve bir anlık mutluluk içindir tüm çabamız.. geri kalan "hiç"tir.. aç gözlerini ve kaçırma o anı..
çocuk kandırmacası olarak yer etmiştir hayatlarımızda, gözlerini açıp kapatınca her şeyin geçeceğine inanırız çocukken. sonra bir kaç gün uyuyup uyanınca geçeceğine inandırmaya başlarlar bizi. peki ya sonra? gözlerini açıp kapasan da günlerce uyusan uyansan da geçmez içindeki fırtınalar bazen. fırtınaları dindirmenin en iyi yolu belki de yine gözlerini kapatıp açmaktır bir süreliğine hayata. başka bir dünyada gözlerini kapatmak ve açtığında hayatın değiştiğinin farkına varmak. gözlerini kapatmadan öncekini özlemek bazen, bazense açtıktan sonraki hayatını sevmek. ama bir kere gözlerini kapadı mı diğer hayata insan, açtığında değişen şeyler kabul edilebilir seviyeye gelmiştir belki...
söyleneni telaşlandıran, söyleyenin nasıl bir amaç içinde bulunduğunu kestirememesine neden olan sözdür.
+ kapat gözlerini geçecek hepsi.
- napcan osman mikecen mi beni.
+ düşene bir tekme de ben vurayım.
