üst üste gelen aksiliklerle oldukları yerde çırpınan ve çırpınışları çok uzun sürünce umutsuzluğa kapılan belli bir zaman sonra çırpınmaktan vazgeçerek bulundukları durumu kabullenen insanlardır...
yıllar öncesinde yapılan bir deneyde kafese tıkılan köpekler bir süre çırpınmışlar, direnmişler ve çıkmak için mücadele etmişlerdir fakat bir süre sonra mücadeleden yorulmuş ve kendilerini çaresizce bırakmış; vazgeçmişlerdir çırpınmaktan. yere uzanmış, sadece ve sadece umutsuzca sızlanmışlardır.. belli bir süre sonra kafeslerin kapakları köpeklerin çıkabileceği bir şekilde düzenlenmiş oysaki o köpeklerin çoğu kaçmayı dahi denememişlerdir. öylesine umutsuzlardır ki, açık olan kapıya kadar yürüme cesaretleri bile yok olmuştur.
benzer davranışlar insanlar için de geçerlidir. bir süre mücadele eden insan, sonrasında istediğini alamayınca kendini bırakır ve sadece sızlanır... elinden tutup dışarı çıkarılmasını bekler adeta. öylesine umutsuzdur ki dünyasında, umut olarak sızan ışığı bile göremeyecek derecede yorgun düşmüştür. çaresizdir ve hiçbir şey de ona çare olmayacak gibi görünür... bilmez ki bu dünyada her derdin bir çaresi vardır. evet belki bugün ,yarın ya da diğer gün çare bulunmasa da muhakkak bir gün o kafes kırılacaktır.
