Biz sevgi pıtırcığı, arkadaş canlısı ve fazla duygusal bir milletiz. Bu durumumuz bazen ve hatta pek çok zaman mantığımızı örtüyor. Objektif özgür sağduyulu Realist tarafsız ve adil olmamızı da güçleştiriyor. Bu nedenle Toplum olarak olaylara bakış açımız önyargılara saplanıp kalmamız bundan. Ya çok seviyoruz, akabinde de hayal kırıklıkları o sevgiyi nefrete dönüştürüyor. Her iki durumda sağlıklı bir bireyin davranış şekli değil halbuki. Nasıl aşılabilir yada bu durum nasıl değişir derseniz bence yapı bu değişmez. Çok nadir tecrübeli ve bilgili olanlar kısmen bunu aşabilir. Bu Linç kültürünün de ana kaynağı belkide. Toplumun her alanında bu zaafiyetimizi kullanıyorlar. Özellikle sosyal ve toplumsal ilişkiler din spor siyaset ve ticari reklamlarda. Sanki kullanılıyoruz gibi geliyor.
şu sözlükte hemen herkesin yaptığı hareket. bir ben yapmıyorum arkadaş. ne oluyor ki kankacılık yapınca. lan tam köy yerine çevirmişsiniz koskoca siteyi. hıammına.
sözlüğün kanseridir. insanlarla aranızdaki mesafeyi koruyamamak sizi zamanla silikleştirir. sırf muhabbetiniz var diye bir hatasını görmezden gelebilir, haksız olduğu halde onu savunurken kendinizi bulabilirsiniz. hiçbir insan hatasını bilmeme lüksüne sahip değildir. kankacılık derhal başı ezilmesi gereken rezil bir yapıdır.
