üzücü bir durum. ama hayat bu, bazı şeylerin önüne geçemiyoruz. izleyenler pearl harbour filmini hatırlayacaktır, adam geride sevgilisi ve kankisini bırakarak ingilitere'ye savaşmaya gidiyor. dostuna sevgilime sahip çık diye emanet ediyor ve günün birinde bir mektup geliyor ingiltereden, uçağa düşen elemanı bir çatışmada kaybettik diye. öldü zannediyorlar. kankisi de fırsattan istifade atıyor kapağı sevgilisine, güya onu teselli edecek. sonrasında ilişkinin boyutu farklı eksene kayıyor. yani oğlan kıza kayıyor anlayacağınız. tabi bir çoğunuz bu film diyecek, gerçek hayatta olmaz, benim sevgilim yapmaz. ama insan askere gidince anlıyor kazın bacağını.
ipsalada bölüğümüzde 31 yaşında remzi adında sevdiğimiz bir abimiz vardı. alman vatandaşı kendisi, alman vatandaşı olduğu için askerlik onun için zorunlu değil, istese askerliğini yapmazdı lakin vatanını çok sevdiği için gelmiş türkiye'ye. borcumu ödemek boynumun borcu diyordu. aslanlar gibi askerliğini yaptı. yaptı yapmasına da, tabi hayat herkesin istediği gibi şekillenmiyor. bir haftasonu çarşı izninde, 5 yıllık nişanlısını ankesörlü telefondan arıyor her zamanki gibi. şans bu ya nişanlısının telefonu yanlışlıkla, istem dışı açılıveriyor. kader çoktan ağlarını örmüş. hem de çok sevdiği kankası bilal ile sevişirken açılıyor cep telefonu. telefon kulubesinin içinde ikisinin inlemelerine şahit olmuş. hadi bilal hadi lütfen sok içime diye. yazık. abimiz her gün revire taşındı, psikolojisi dağıldı. anit depresan aldı en ağırından, ruh gibi dolandı garnizonda. yemeden içmeden kesildi, gözümüzün önünde eridi bitti.
askere gidecekseniz ilişkinizi dondurun da gidin derim. hem sizi ne kadar sevdiğinizi anlamanız için elinize bir fırsat geçmiş olur. bakalım 5 buçuk ay sonunda başka birisinin koynuna girmiş olacak mı, yoksa yolunuzu mu bekleyecek.
