zamanla alışılan bir durumdur ve bazen kandırıldığını bile bile kanmak en iyi seçenektir hele ki sizi kandıran daha doğrusu öyle sanan kişi sizin için çok değerliyse.
3 ya da 5 yaşlarındayken yanlarından ayrılmayayım diye antreye öcü var orada, çıkacak şimdi, gel çabuk derlerdi ve belki de inanmaya inanmaya çocukluğun verdiği bir korku ile oraya çıkmadan kapıdan geri dönerdim. Şu an düşünüyorum da ne saçma sapan bir kuyruklu yalan mış.
güven en temel ihtiyaçlardan birisidir ve kişi bunu kolay sağlayamaz. birisi tarafından kandırılma durumu da karşıdakine güvenmenin sonucunda oluşabilecek bir eylemdir.
inanmadığınız, güvenmediğiniz bir insanın sizi kandırması/aldatması sizin tarafınızdan ve onun tarafından çok önemli değildir. bunu tamamen şeffaf olduğunuz bir insanın size yaptığını düşünün, tüyleriniz ürperiyor dimi? içinizden bir şey çekiliyor. önce ona lanet ediyorsunuz, sonra kendinize kızıyorsunuz nasıl aldanırım nasıl bu kadar güvenirim diye. şimdi sakin olun. hayatınızın her evresinde karşınıza böyle insanlar muhakkak çıkacaktır. o yüzden kim olursa olsun, karşınıza çıkan her insan için kesin sınırlar çizin kendinize. kimsenin de bu sınırları ihlal etmesine müsaade etmeyin. göreceksiniz ki artık sizi sevmediklerinizden ziyade sevdikleriniz bile kandıramayacak/aldatamayacak.
mühim bir mesele değildir. insan kandırabilir de kandırılabilir de hayat bu hep iyi hep güzel geçecek değil ya biraz da kötü tarafından yaşamak lazım yoksa olmuyor, boş kalıyor bi taraf.
Oy vermişsin... Seçmişssin yani... Kandırıldığın hissi içindesin.
Bir de karşında durmuş dalga geçiyorlar. Ne oldu, pek kararlıydın, çok emindin? içine mi kaçtı sesin diyorlar.
Kandırıldığını düşündüğü ve kendine sinirlendiği, kendine bilendiği o anlar var ya... Öfke ile üzüntünün harmanlandığı, pişmanlıkla nefretin buram buram tüttüğü o duygularıyla oynanmış genç kız duruşu...
acı acı koyar insana. hiçbir şeyin farkında olmazken her şey iyiydi de, farkedince kötü oluyor işte.
beyin hemen geçmişe dönüyor yüzünü, kurcalamaya başlıyor.
daha önceleri yaşanmış ama bir türlü neden-sonuç ilişkisine bağlanamayıp "amaan neyse" denilen her olay film şeridi gibi geçiyor gözlerden.. sonra o ilişkiler tek tek kuruluyor, taşlar yerine oturuyor yavaşça. her şey o kadar net ki artık, her şeyin bir sebebi olduğu aşikar.
sonra üzülüyor insan. kandırılışına değil de, salaklığına. belki de güvendiği için. "bir daha kimseye güvenmeyeceğim" denir her kandırılışın ardından, adettendir.
yine güvenirsin, yine kandırılırsın. bu da adettendir.
ilk önce doğumla ölüm arasında beyhude geçen bir zamanla kandırılmadık mı hepimiz? sonra zaten ardı arkası kesilmedi kandırılmaların. önceleri bir çikolatayla, sonra bir oyuncakla, daha sonra çeşitli vaatlerle, sonraları ise bir tebessümle, sıcacık bir bakışla kandırıldık. ama en çok da umut denilen o duyguyla kandırıldık hepimiz. belki de bu yüzden bizi en çok kandıran yine kendimizden başkası olmadı, olamadı hiçbir zaman..
mutlaka hayatta basa gelendir. lakin konudan konuya etkisi degisir.
en derin etki gosteren kandirilma durumunu ele alirsak:
guzeldir yalanlar cunku ne soyleyen ne soylenilen farkinda degildir dogrunun ya da gizlenmistir. finale atilan adimlar yogunlastikca yalan, icinde kivranilan bir batakliga donusur. soyleyen, soylenen karisir. tek bir teselli dogar. ya da vardir hep.
-o vardir ya.. yeter.
yetmez iste. onca seye katlanilmistir artik. hayat sadece onunla guzel, onsuz bogucu ve yipraticidir.unutulan en onemli sey onsuz dunyaya gelinmistir.onunla sonsuza kadar yasanmak icin daha cok erkendir. gelisimini tamamlayamamis bir kalp kirilirsa telafisi elbet zor olacaktir. lakin gectir artik. kandirilmistir insan. ve bununla beraber kandirmaya mahkum birakilmistir.
kliselesmis veya dunyada herdaim yanki halinde olmus; ask kandirilmanin en masum yoludur, olacaktirda.
sonsuzu bilmeyen insanoglu birbirlerine sonsuza dek soz verecekler, yarini bilemeyen insanoglu on yil sonraki evlerinin duvarlarinin rengini dusunecekler ve daha niceleri yapilacak asik halde.
belki de guzeldir hala kandirilabiliyor olmak. *
Çok sevdiğin ve onunda seni sevdiğini sandığın bi kişi tarafından yapılırsa acısından kıvrandıran durum.Kendinizi hipopotam tarafından s.kilmiş tırtıl gibi hissedersiniz ve hiç unutmazsınız...
kendin gibi bildiğin birine, en saf, en korunmasız halinle yaklaşırsın ama ne yazık ki samimiyetsizlikle karşılaşırsın.
böylesi durumlarda insan en çok kendisine kızıyor, "nasıl inandım, bu insana niye bu kadar sarıldım, ben artık kime güvenirim?" diye tekrar edip duruyorsun.
atlatması uzun zaman alır kesinlikle. yer eder, unutulmaz.
