hiçbir zaman durdurulamayan, pratikte olmasa bile teorikte devamlı akan, geometrideki süper üçlünün vücuttaki ikamesidir... ve genelde de birbirinin devamıdır...
kanarsın; kimyasal yapısı gereği, pıhtılaşır kan, yara bağlar... rahatladım sanırsın... ana insanoğlu bu; yaralar her zaman kaşınır, kaşırsın... kaşıdıkça kızarır yara; kızardıkça usul usul sızmaya başlar kanlar...
lan zaten yeni kan kaybetmiştim; bir de kan bağışında bulunmuştum, yine kanamaya başladım dersin... aslında bu bir telaştır, yoksa kanamaya alışık olan bünye; kandan tırsmamaktadır; sadece vücudunun sıcaklığı düştüğü için uykusu gelmiştir ve başın dönmeye başlar... tırsılan; daha yara kapanmadan ölünecek olmasıdır...
bu telaşla; ne yaptığını bilmezsin... ısınmak ya da uyumamak için koşmaya başlarsın belki de... ter gelir bu sefer de... ya da korku mode on şeklinde soğuk terler atmaya başlar... boncuk boncuk, şakaklarından süzülür ter... gözlerine de gelir; tuzlu ulan bu ter; yanar gözlerin... göremez bir şey... ama görülmeye değer o kadar şey vardır ki... ama koşarken gözler kapalıdır, görünmez bir şey... gece yarısı, otobüs yolculuğuna benzer bu aslında; hani vardır ya uzaklarda ışıklar; odalarda... hep orada kimlerin nasıl bir hayat yaşadığı merak edilir; acaba şu an ne yapıyorlar diye... o misal; ışıklar uzaktan gelmektedir; ayrıntılar seçilemez...
kimya dedik; kan yine pıhtılaşır; yine yeni bir yara oluşur... ama bu daha afillidir; daha büyük... küçük evleri yıkıp yerine büyük apartmanlar yapar ya müteahhitler; o misal...
gözyaşı burada gelir işte;
koşarken gördüğün ışıklar şimdi sönmüş; küçücük yaranın yerinde yeller esiyor...
ve sen ağlıyorsun...
