yeni sosyal medya fenomeni olmuştur. ağlanacak halimize güldüğümüzü gösteren en güzel örneklerden biridir. internette yine boku çıkarılmaya başlanmıştır. yok capsler falan. küçük çocuk sikerim de sikerim diyo sonra biz de hahah çok komik diye götümüzü kanarta kanarta gülüyoruz. espri anlayışı bu olmamalı.
ne kadar edepsiz çocuk yetiştiren ebeveynlerin olduğunu bize gösteren hede.
yok bu çocuk bu küfürleri evde mi öğreniyor demesin kimse bizde okula gittik, bizde çok pis küfürler duyduk. ama böylesine terbiyesiz küfürleri kullanmadık. anamız babamız öğretti neyin doğru olduğunu.
bu çocuk ailesinin yanında, hastanede toplum için böyle küfür etmeye alıştırılmış bir kere. sonra da neden bu kadar görgüsüz öküzler yetişiyor diye bağırıp çağırırız.
biz annemizin bir bakışıyla her istediğini yapan çocuklardık.
ne istediğini bile söylemesine gerek kalmazdı. ne ara bu kadar edepsiz oldular?
zerre gülmedim.
gülen insanın da ar damarlarından biri kopmuş demektir.
Sosyal medyanın malzemeleri tam da biterken; 'ne yapacak bu insanlar? Ne ile dalga geçecek? Ne ile eğlenecek?' diye kara kara düşünürken; Hızır gibi yetişmiştir, sağ olsun var olsun.
"Cınım vermek istemiyo."
sülalesi raad bi' arkadaşımızın bizi neşelendirecek cümleleri.
buna gülene şaşılır ancak. yetiştirelememiş şımarıklık bile olmayan sevimsiz bir veledin lafları. terbiyesizlikten başka bir şey değil. dayak manyağı yapacaksın görecek damarı kanı. evet.
wonderkid kamyoncudur efenim. allah diyen tirbuşondan beri bir videoya bu kadar gülmedim. ayrıca bu kadar rahat küfreden bir çocuk görmedim ben utandım lan izlerken. o kadar küfürü ben etmiyorum.
çocuk masumiyeti terimini yerle bir eden videodur. güldürmemiştir.
aksine acıdım bu çocuğa. gerçekten acınacak halde çünkü. nasıl ebeveynler var anlamıyorum, nasıl çocuk yetiştiriyorlar? bu çocuk ne olacak ileride? köşe başında elinde tespih, iki lafından biri küfür, milletin karısına-kızına laf atan o acıyarak baktığımız tiplerden olursa şaşırmam. ailede iş yok çünkü. toplum içinde öyle küfür eden çocuğa sadece "ayıp" diyen anne baba, evde kahkahalarla gülüyordur.
hönküre hönküre küfür eden biri komik değil, acınacak haldedir. hele ki o ağız dolusu küfürleri eden küçük bir çocuksa!
biz küçükken kardeşimize "salak" bile desek babam dik dik bakar, annem "denmez öyle kardeşe!" diye çekişirdi. hele toplum içindeysek laf söylemelerine bile gerek olmazdı. bir bakışları yeterdi, oracıkta kıçımızın üzerine otururduk. korkudan mı? belki biraz korkudan, ama en çok saygıdan susar otururduk. annem "insan kazanmak en büyük hazinedir." derdi. bizde kaybetme korkusu vardı bu yüzden. anne babamızı, sevdiğimiz insanları küstürmekten, kaybetmekten korkardık. şimdikiler her şeyi o kadar kolay elde ediyorlar ki -insanları bile(!)-, kaybetmekten korkmuyorlar. bu çocukta o korkusuz korkaklardan biri işte...
yazık...
bu videodaki çocukta hayrettin abi havası gören bir tek ben miyim acaba diye merak ediyorum. o göbek nedir, mahalle esnafı gibi aynı.
bu çocuğu bir bakkalın önünde kürsü de oturmuş tavla atarken görsem zerre yadırgamam o manzarayı.*
