Füruzan'ın "gecenin öteki yüzü" adlı öykü kitabının ilk öyküsüdür.
Bir köy kadınının(Durkadın) Yunan adalarına, sünger dalgıçlığına giden oğlunun dönmemesi ardından anlattığı kısa hikayelerden oluşur.
Musa ve arkadaşları, sarmaş dolaş çekildikleri siyah beyaz fotoğrafla gülümser kitabı tuttuğunuz elinizin köşesinde, durkadın'ın sol gözü, gözyaşları, gülümsemeleri, zelha'nın gebe kalmamış kasıkları...
Kendini unutturmayacak acı kokan öykülerden.
"anladım solumu güneş eritmişti.
tarlaya çömdüm, başımı avuçladım.
gövdem olan sıcağı yitirdi, ayazlandı.
terim ardımdan iç eteğime boşalıyordu.
on yıl önceydi. Gözüm aktığında.
Kadın kızım yaşımı mı sorarsın?
on altı sularında erime vardım. on yedimde doğdu musa'm.
ilkim zelha yaşamadı.
selime şimdi koca kadın, dört bebesi var. bebe dedimse büyüğü ilk bitirip durur. kocamışlığım yaşımdan artık diye geçiriyorsundur içinden. bizim insanımızın dişleri çoğunluk otuzunda dökülür...
kadınlığımız siyim siyim sürerken, dışımız göçüp durur.
işte akan sol gözümün ağıtını tek başıma toprakta yaktım... erim öte yanda bir yerde. ünlesem mi dedim başta.
umut var ki nah şu tükenmez dağlar gibi.
doğmuşum; gözlerim dünyamı, her olanı görmüş.
bir anda görmemin canı nasıl gider diye inanıp kalmadım.
içim, karnım sarı sarı titredi.
direndim, düş saydım gözümdeki deniz kuyularının onmaz kara koyuluğunu.
ilkten sağımı açtım.
her bir yan ayan oldu.
serçeler, sakalar cıvıldadı yöremde; soluğumu dibince boşalttım.
bir tosbağanın çıtırdayıp duran sürümesini tk gözle izledim. tosbağayı yavruluğunda taşlamışlardı. kabuğundaki çöküntüye acıdım...
güvendim.
solumu açtım.
inanmadım içime akan güneşin alevine.
sol gözümde deniz kuyuları öylece dururdu.
her bir yanım ayrındı, boşaldı. başımı dizlerime dayayıp kaldım...
o zaman gelin gecemdeki gerdek sonu ince ağlamasına durdum."
