kamu malına takıntılı olmaktır. hatta öyle ki insan hayatından bile üstün görürler.
burada esas olan keyfi ve çıkarları doğrultusunda mala zarar verenleri suçsuz bulmak, onların yaptıklarına kılıf uydurmak değildir. terör boyutu savunulamaz. zorunlu haller, kolluk güçlerin şiddet uygulaması halinde, etki-tepki durumları hariç.
takıntısı olan bu insanlar, yazılı ve görsel basında, tv'de, sosyal medyada, kahvede, sokakta, isyerinde içlerini dökerler. medyada olanlar hep de benzer kişilerdir. bu kisiler bir belediye başkanı, bir milletvekili, cumhurbaşkanı, başbakan veyahut gazeteci, şarkıcı. âdeta, kamu malı sözcüleridir. olayların tüm boyutunu görmezler. sürekli buraya takılırlar. düşünceleri basmakalıptır:
" belediye otobüsleri yandı", "çöp konteynerleri devrildi ", "kaldırımlar söküldü", "araçlar yandı" vs/vb sürer gider. dikkat edilecek nokta işlenen suç değil; olayı takıntı haline getirmektir. yoksa teröre arka çıkılmıyor. gerçi bu devirde kim terörist kim vatansever o da ayrı mevzu. kahraman olmak da hain olmak da aynı uzaklıkta ve an meselesi.
neo-liberal dünyada zaten insana verilen değer az iken bu meta tutukluğu gerçekten tuhaf. kapitalini arttırma gayesinde ve mevcut durumunu ne pahasına olursa olsun korumaya çalışan insanların, kendilerinden olmayanları düşünmesi pek bir iyimserlik olur.
bir de dini bütün diye anılır bunlar. ey bu, sözde müslümanlar: dünya malı dünyada kalır.
