Lapa lapa kar yağıyordu dışarıda firar etmiş soğuk çarpıyordu günahları bir bir yüzlere
Yürüyordu aldırış etmeden yolcu, ardında bıraktığı izleri umursamadan
Henüz gölgesi güneşe alışmamışken beyaza bulanıyordu yalnızlığıyla müteakip
Uzanıp elini tutmak istesem kim bilir hangi tutanak gözlerde utangaç rolleri giyinmişti
Mahzun ve garip iki masum ad gibi yazılmıştı alnına,yürürken ruhunun ezikliğinden belli
Elli yıl dile kolay ama yaşama sığdırmak ne kadar zor
Zamanın direndiği kasabada geçmiş sürgüne dair
Suçlu bakışlar,suçsuz akisler, sözler
Bilakis dingin ihtiyar
Dağılmış saçlarında efkar, kasket giyinmiş haliyle yürürken bakışlarındaki kasvet
Kara her ayak basışında parmak izini anımsar
Karakola düştüğü ilk gündeki hatıraya vurulururken arzu ve hal
Uzun cümleler düşünür anbean, kısa sözcüklere dökülür kurguladığı her düş
Ve ömrü boyunca unutmayacağı sevgiliden yadigar tren garında verilmiş o son öpüş
"Kar yağar dışarıda anlamadığım dilde konuşur ahali yüzüme karşı
Karanlık sokaklara düşerken gölgemdeki iz
Sessizlik, ovalar derin, dağlar büyük ve içim ayaz
Yürürüm..."
