nefes almak zorla$ıyor, gözlere damlalar birikiyor, sanki bu acının daha ötesi yok gibi. varsa da ölüm olmalı. ruh çöküyor, beden yere dü$ecek gibi. sanki zaman hiç geçmeyecek, geçen zamanda ise bu acı hiç bırakmayacak duygusunun hayatı yerle yeksan etmesi. maneviyat eksikliğinin en belirgin olduğu zamanlar. ke$ke allahım olsaydı denilen zamanlar. ama yoktur, ve siz o acıyı onsuz çekeceksiniz, acı yalnız çekilecek, bu acı ölümü isteyecek kadar fazlaysa eğer ya$amak zor gelir.
dayak yemek değil de dayak yemiş gibi olmak hadisedir. acı dediğin şey zaten duyusal ve duygusal bir deneyim. duygusal olarak hırpalandığımız zaman beyin fiziksel tepkiler veriyor. kan basıncımız, kan değerlerimiz, organlarımız fiziksel değişime uğruyor. her duyusal deneyim vücudumuzda kimyasal bir değişmeye sebep oluyor. adını bile söyleyemediğim hormonlar bizimle tırrak geçiyor.
Yapılan bir çalışmaya göre yamulmuyorsam eski sevgilinin resmini görmek, kokusunu almak ya da onu hatırlatacak herhangi bir durumda beynimizin bağımlılık ve fiziksel ağrı ile ilişkilendirilmiş kısımları harekete geçiyor. bu da gerçekte vücudun fiziksel acı ya da yoksunluk çekmesine sebebiyet veriyor. yani aşık olduğumuzda artan mutluluk hormonları ayrıldığımızda ani bir düşüş yaşıyorlar ve onun yerine stres anında salgıladığımız hormonlar salgılanıyor. sanırım 'cortisol', sağlıkçı olmadığımdan yanlışım varsa düzeltin. yüksek seviyede bu hormonun olması kaygıya, mide bulantısına, baş ağrısına ve kilo alımına sebep veriyor. kendimden biliyorum bu hormonu bir süre dışarıdan almak durumunda kalmıştım mala dönüyorsunuz. bu hormon değişikleri ve kimyasal olaylar kalbin normalde ki kan pompalama durumunu değiştiriyor ve elimizde turp gibi bir kalp krizinden hallice göğüs ağrımız oluyor. hepimize aferin.
