bu entry icersindeki kesin ifadeler kendimi baglamaktadir.
insan bedeni yaslandiginda kendisini terk eden yakinlarindan once renkler gelir. mahkumdur bir kahverengiye ya da cicekli patiskaya en cok cek yat desenli kumaslara.
emekli gorunumunde bir cok soluk renkli pardesulu, ayagina tam oturmamis kalin ayakkabili insanlar goruyorum etrafimda. her guzele baktigim gibi bu insanlara da bakiyorum. bende boyle olacagim deyip o anin keyfini cikarmaya calissam da o bedene o yasliliga hala hazir degilim galiba.
hayatin tum yukunu cekmis bir bunyenin kaliteli yaslanamamasi mi? acaba insanlar rahatligi icin mi boyle giyiniyorlar? kendimi on yil oncesi ile kiyasladigimda artik gomlekleri daha cok sevdigimi farkettim. nerede o tisortlerim? gencligim ile bagdastirdigim elbiselerim.. sanirim insan yaslandiginda biraz yasin verdigi biraz da cevreden cekinerek aynaya daha az bakiyor, giyinemiyor. sadelesiyorsun renklerden baslayarak, duz ayakkabilara yoneliyorsun.
bunlarin disinda kaliteli ya$lanmak olgusu tamamen maddiyat ile ilgili.
