büyük bir şehirde yaşıyosanız buna da şükür dedirten, yürüdüğünüz yolu daha anlamlı kılan küçük ayrntılardır. Eskittiğim zamanlar, insanlar geçer gözümün önünden. insanı kendiyle konuşmaya sevkeder bu yaşlı yapraklar. sevdiğinizin yanından dönüyorsanız iyi arkadaş olurlar size.
her insan hayatının duvarındaki koca tablodur, sonbahardır, hüzündür ama tuhaf bir hazzı vardır, yazı bekler gibi beklersin sarı yaprakların kaldırım kenarında birikmesini ve hafif gribal enfeksiyonla dolaşırken bir sonbahar rüzgarında, aklında hep hüzzam şarkılar çırpınırken ayaklarınla o altın sarısının çıtırtısına sebebiyet verme zevki... bu hüzün değişilmez hiçbir mutluluğa, şair olduğun, aşık olduğun ve anne örgüsü boğazlı kazağının içinde, hep ağlamaklı olduğun zamanların habersizce çekilmiş fotoğrafıdır, herkese ait bir van gogh resmidir sanki, farklı insanların hayatlarına aynı sarılık ve aynı kurulukla giren gazellerin iç burkan görüntüsüdür.
bana diğer insanlardan farklı olarak neşe katmaktadır. onları ayaklarımı azami seviyeye kaldırıp çıtır çıtır ezmek en büyük sonbahar eğlencemdir. karşı kaldırımda daha fazla yaprak görürsem karşıya geçer onları ezerim. *
barbaros bulvarından beşiktaş sahile yürüdügünüze işaret olabilir. sonbahardır mevsim, yaprakların hışırtısına adımlarıyla eşlik edecek biri varsa yanınızda ne ala.
