insan çok farklı bir varlıkdır. birini kalbe almak çok zordur doğuştan zaten kalbimizde olan insanlar vardır ailemiz gibi ama kapımızı açtığımız herşeyi paylaştıklarımız olur önceleri çekingen bir karşılama olur kalıcılığı paylaşldıkça anlaşılır artık kalbimiz içinde olduğu o zaman herşey bambaşkadır artık onu çıkarmak çok zordur hatta imkansızdır o artık bizden biridir.
ONSEKiZiNCi YÜZYIL ingiltere ;sinin ünlü ressamlarından William Holman Hunt ın bir tablosu Londra Kraliyet Akademisinde sergileniyordu. Bir bahçeyi tasvir eden bu tablosuna, Hunt Kâinatın Işığı adını vermişti. Tablo geceleyin elindeki fenerle bir bahçede duran bilge görünümlü bir adamı resmediyordu. Adam serbest kalan eliyle bir kapıya vuruyor ve içeriden bir cevap bekler halde duruyordu.
Tabloyu inceleyen sanat eleştirmenlerinden bi
Güzel bir tablo doğrusu demişti Hunt a. Ama anlamını bir türlü kavrayamadım. Adamın vurduğu kapı hiç açılmayacak mı? Kapıya tokmak takmayı unutmuşsunuz da.
Ressam Hunt bilge bir edayla gülümsedi. Tam da bu soruyu bekler gibiydi:
Adam alelâde bir kapıya vurmuyor dedi. Bahçedeki bu kapı, insanın kalbini temsil ediyor. Ancak içeriden açılabildiği için de, kalbin dışarıdan tokmağa ihtiyacı yoktur.
