yılmaz erdoğan ın bir insanın bazı zamanlardaki içinde bulunduğu ruh halini en iyi şekilde anlatan ben yandım isimli şiirinin son mısralarıdır.
Hangi dilde ağlıyorsa insan
işte ana dilidir ayrılmanın
Her sokağa şifa niyetine bir açlık
Güzereş kardaşlık bilinen en büyük uzaklık
Hep acıların kuran derinde sevgili bir yoksulluk
Kitapların arasında dolanmış ve
Sahte fikirlerle dolandırılmış donatılmış aklanmış yeşermiş
Ve gri demirli bir yatılı okulda uzun uzun
Kimsesiz kimsesiz ağlamış
Uykusunda adın çağırmış
Nöbetlerde edebiyat sohbetlerde bir yarışma kavgası
Fikirden fikire sıratlar geçilmiş
Ne murat suyu kan aksın isterim
Ne şiirinden vazgeçerim kavganın
Mesleğim göze almaktır
Kalabalığa faydanın bedelini
Öderim sağdan soldan aldığımla
Sözlerimden başka vasiyetim ve servetim yoktur.
Her beladan bir alıntıyla kurtulurdum
illa ki adını hatırlardım lazım olanın
Bir siverek acısı aslında sevdiğim
Bir mezopotamyalı kederi
Asur'un ninova'nın kehaneti...
Kalbim kül oldu
Eski bir kütüphane yangınında
Ben yandım. Kimi cüret etsem sevmeye Kendime küçük geldim Zayıf kaldım
He murathan esir düştüm
Sefil oldum.
Acılarım hep tavsiyedir
Çok sevdiğim bir şairden
Yok bire yok
"ne etsek olmuyor"un ranza arkadaşıyım
Bilinen en uzak yatılı bölge okulundan
Ben bıraktım siz konuşun, Yoruldum ben siz koşun.
Iskartaya ayırın beni
Bütün ayrılıklardan...
Küsmedim kardayım yediğim dayaktan
Şimdi yalnız, şan saman kağıt kokulu günlerde
Türkçeye çeviriyorum ayrılık acısını
Beni bırakın
Ben meçhul oldum
Gizli özneyim
Vatansız cümlelerde
Ben yandım. Kalbim kül oldu eski bir kütüphane yangınında.
