Kalbi kırılan bir kadın, önce her şeyin ağırlığını içine çeker. Gözlerinde, kaybolmuş bir günün izleri vardır; bir zamanlar neşeyle parlayan o ışık, şimdi yavaşça sönmekte. içinde bir boşluk vardır, bir şey eksiktir; sevdanın hayaletleri, duvarlarında yankı yapar, ama o sustukça daha da büyür.
Fakat zaman, bir çiçek gibi açar. ilk başta solgun, kirli bir yaprak gibi; sonra, yavaşça kendi rengini bulur. O kırık kalp, her darbesiyle daha derinleşen bir bilgelik kazanır. Acının dilinde bir şiir yazılır. Ve bir gün, o kadın eskiyi geride bırakıp, bir başka versiyonunu yaratır: daha güçlü, daha bağımsız, ama eskisinden daha kırılgan.
Çünkü kalp kırıldığında, bir şey ölür; ama bir şey de doğar. Sessizlikte filizlenen bir yaşam vardır, sadece görebilenlere.
Bir erkek bulup gece çıkar. Ani birliktelik yaşar. Zaten kadinlardan faydalanan erkeklerin yarıya yakını bu aşamada bir kadınla tanışmasıdir. ondan dolayı şaşırırlar zaten.
hamam böceği gibi basar ezer yoluna bakar.
akıllı olanı tabiki.
Ben kafasını duvarlarda gezdirip kıvılcımlar çıkarmayı tercih ederim şahsen. Severim şekerim. Hepsi sevgiden.
Öfke kontrolüm varmış benim ahahahaha.
Kesmiyor başka türlüsü beni bayılırım öf!
