Öyle eksildik ki yaşarken,
bize dokunan her şeyi eksiltiyoruz.
Yalnızlığımızla çoğalıp kalabalıklığımızla eksiliyoruz
ve öylesine kalabalık ki yalnızlığımız.
Ne yana dönsek kendimize çarpıyoruz...*
o ne harika bir histir. insanlar konuşuyor duymuyorsun çünkü o an kendinle uğraşıyorsun. sıkıcı insanlar , sahte yaklaşımlar , samimiyetsiz arkadaşlıklar hiçbiri zırhının içinden geçemiyor. o kadar memnunsun ki bu durumdan ... insanlar yalnızlıktan delicesine korkuyorlar halbuki korkularını yenip yalnız kalmayı başarabilirlerse her şeyi daha iyi çöüzümleyebilecekler ve sırf yalnız kalmak korkusundan samimiyetsiz insanlara yönelmeyecekler. kendi kabukları içinde kendi mutluluklarını bulacaklar.
etrafındaki insanlara et ve kemik muamelesi yapmaktır aynı zamanda. kendini çok farklı hissedersin. hiç kimseyi kendi düzeyinde görmezsin. özellikle içe dönük bir karakteriniz varsa her zaman yalnız hissetmeniz normaldir. mükemmeliyetçi kişilik başa beladır.
"evet ben tek başımaydım
onlarsa çok yalnızdılar"
şeklinde sevgili Afşar Timuçin şiirinde özetlenen insan tipinin kafa halidir...tek başınayken de yalnız olmayabilirsin. Etrafında onlarca insan varken de yalnız olabilirsin. Hülasa,yalnızlık ile tek başınalık kavramlarını karıştırmamak lazım gerekir
çevresine kendini yakın hissetmeyen , konuşulanların anlatılanların kendisi için hiç birşey ifade etmediğinin farkına varan insanın yaşadığı durumdur. Belki birini arar gözleri.
kişiler farklı yaşananlar hep aynı. tamam anlaşıldı yalnız depresif hem konuşmak hem de kimselere hiçbir şey söylememek istiyorsunuz belki değil kesinlikle sövüyor nalet olsun diyor bu saçma sapan ruh halinden yatcaz kalkcaz yatcaz kalkcaz diyerek kurtulmaya çalışıyorsunuz. tamam sakin şimdi bir yeşil çay iyi gelir yoksa eğer nane limon sirke sıcak su .
