okulun ilk günü öğretmenin sıra sıra kendinizi tanıtın sözü üzerine kalkardı herkes; adını, soyadını, memleketini, anne-baba mesleğini ve kaç kardeş olduğunu söylerdi...
ben;
-altı kardeşim derdim.
-vav (!) derlerdi... içlerinde patlayan gülümsemeyi tebessüm olarak dışarı vururlardı.
ben de gülümserdim...
ama ben; 5 kardeşimden, annemden, babamdam ve babannemden gurur duyarak göğsüm kabara kabara gülümserdim...
arkadaşlarım;
-baban baya çalışmış(!) derlerdi, gülerlerdi. ben de gülerdim...
dalga geçiyor aklı sıra ukala...
zaman geçince insanlar kıskanarak bakabiliyor lakin aile bireyle iyi geçinebiliyorlarsa.
sonra zaten sen istemesen de zamanla azalıyor aile bireyleri; evlenip gidenler ya da sonsuzluğu gidenler oluyor.
zamanla yaprakları dökülüyormuş gibi oluyor bu koca çınarın; üzülüyorsun ağlıyorsun.
ama sonra bir bakıyorsun ki daha çok büyüyorsunuz aslında; geliyor yeğenler minicik elleri, ayaklarıyla, masum ve sıcak gülümsemeleriyle... sana teyze olmanın mutluluğunu yaşatıyorlar...
velhasıl;
aile huzur`dur...
aile güven`dir...
sizi çok seviyorum; iyi ki varsınız...
