bazen insana sikinti gelsede, yani böyle önüne gelene bir tekme savurup duvarlari yikarak arkana bile bakmadan kosmak istesende fizana dogru, güzeldir kalabalik bir aile.
özel günleri bir arada gecirebilecegin kocaman bir ailenin olmasi cok güzeldir gercektende. * basin sikisinca imdadina kosabilecek bir düzine insan olur, hemde karsilik bile beklemeden. bu insana ayri bir güc verir. *
artık hemen hemen sadece eski türk filmlerinde kalmış olan ailelerdir. hasretle bakılır bu ailelere, özenilir. yalnızlığın getirdiği yabancılaşmadan payını almamış ailelerdir çünkü onlar. bu ailelerde kalabalık olmanın verdiği birlikte hareket etme zorunluluğu yerini birlikte hareket etme isteğine bırakmıştır.
oysa biz şimdi daha buyuk evlerde ama daha kucuk ailelerle yasiyoruz, ama mutsusuz. yalnızız. yemekten sonra içilen çaylar bile yok artık. yenilen yemekten sonra ya koltuğa gömülüp konuşmaksızın televizyona kitleniyoruz ya da bilgisayarın başında teknolojinin nimetlerine(!) bir bardak sıcak çay eşliğindeki çaydan sıcak sohbeti satıyoruz.
sanırım teknoloji bize iyi gelmedi. koptuk. önce kendimizi, sonra ailemizi tanımaya vakit ayıramaz olduk. farkında mısınız, sokağa bile daha az çıkar olduk. gidip arkadaşlarımızı görmeye bile üşenir olduk...
efenime söyliyim, bir prezervatif olsun, doğum kontrol hapları olsun, daha başka başka korunma yöntemlerinden bihaber olan ebeveynlerin hemen hemen her sevişmede çoğalmaları. (bkz: durmak yok, yola devam.)
ömrümü tüketti.
12 yıl önce ortanca abim çalışırken sevgili bulup evlendi ve damat gitti.
memlekete 12 saat uzak ilden yenge.
damat gitmek nasip olmadı bir türlü.
sağlığım tamamen yerinde olsaydı gurbette büyük abim ve kardeşimle birlikte çalışıp kurtulurdum.
