Eskiden pek dert etmezdim ancak zamanla sorun olduğunu düşünmeye başladım. Kimseyle konuşacak konum yok gibi hissediyorum(Siyaset,edebiyat tarih hakkında saatlerce konuşabilecek düzeyde olmama rağmen) . Spora gidiyorum orada birkaç arkadaşım var ama bilirsiniz spor arkadaşlığını /usta kaç girdin benche,hocam nasıl besleniyorsun/ muhabbetleri dönüyor. Kampüste kitabını okuyup yalnız başına çayını içen kisiyim anlayacağınız. Hayatımdan şikayetçi değilim yinede dert oluyor bu yalnızlık. Yavşak veyahut cıvık mi olmak lazım bilemedim sözlük. Olgun bir bünyem var birdaha gelemeyeceğim bu yaşlara birkaç güzel anı bırakmak istiyorum sadace.
Tipik ergen psikolojisi de olabilir sevmediği bir ortamın içinde de olabilir muhabbete dahil olamayacak bilgi birikimine sahip de olmayabilir. Tavsiyem kitap okuyup, her sabah haber sitelerine girip gündemi takip etsinler. Günümüzde kimse adabı muaşeretten bahsetmiyor %90 siyaset. Bu yüzden kasmayın bu kadar raad olun.
