Sen, ben, o, şu, bu.. evet hepimiz. Kalabalık binilen asansörde yahut tıkış tıkış gidilen toplu taşıma araçlarında farkında olmadan yaptığımız bir davranıştır. Sebebi o an Peyda olan düşünme ihtiyacı değil. Ya da karizma kesmek de..
Sebebi aslında milletçe pek riayet etmediğimiz bir içgüdüsel durum olan kişisel alan savunmasıdır. Bir insan kendi kollarını açarak etrafında döndüğü vakit merkezinde bulunduğu daire, o kişinin kişisel alanına tekabül eder. Bu da erişkin bir insan için aşağı yukarı 80 cm olarak hesaplanmıştır.
başka biri iznimiz dahlinde olmadan ya da mecburen bu alana girdiği zaman gergin ve huzursuz oluruz. Bu huzursuzluğu da bakışlarla yansıtmamak için mecburen tavan desenlerini inceleriz.
Şüphesiz insan da diğer hayvanlar gibi önceden belirlenebilir davranışlar içindedir. Şimdi içinizde "ben bakmam tavana falan" diyenler çıkacaktır. Sadece bu kudret, yani davranış ve düşüncelerini yönlendirme gücü insanda mevcuttur. Fakat bunun için bile özhakimiyet ve farkındalık şart.
Kalabalıktan hoşlanmayan insandır. Birde kalabalıktan hoşlanmayıp aklına kalabalıkla orada kalabileceği ihtimali de gelmiş olabilir. Dikkatini dağıtma ya da çıkış yolları aramak amacıyla da tavanı inceliyor olabilir.
asansörün yazılı olmayan kuralıdır: gözler tavanda, akıl bir sonraki katta. kimse o tavanı gerçekten incelemez, ama alternatif? yanındakinin gözlerine düşmek... işte modern insanın en büyük korkusu! tavan, hem kaçış hem de huzur. sonuçta kimse “niye tavana bakıyorsun?” diye sorgulamaz.
