Tiksinmek zaman ile öğrenilen bir şey olduğundan çocukların rahatlıkla yapabileceği eylem.
Küçücük bir kızım o zamanlar, böyle üç dört yaşlarında. Annem çalışan bir kadın, eve geldiğinde yemek yapacak, benimle ilgilenecek, evi derleyip toplayacak falan, bir sürü iş. Neyse, annem mutfakta yemek yapıyor, ben de kendi halimden takılıyorum oyuncaklarımla, zaten uysal bir çocukmuşum daha da küçükken, annem önüme oyuncakları koyarmış, ben oyalanırmışım; ne zaman böyle asi oldum bilmiyorum, toplumsal iğrençlikler beni bu hale getirdi sanırsam, ama ergenlik dönemim oldukça sıkıntılı geçti, elbette benim için değil, ailem için. Aman bu da başka bir konu.
Bilen bilir, çocukların sesi kesilince kesin bir halt ediyorlardır, benim de sesim kesilmiş işte bir süre, annem mutfakta yemek yapıyor ve benim sesimi çıkmadığını fark edip bana sesleniyor hemen, yine ses yok. Koştura koştura bana bakmaya geliyor ama odada değilim. Bir de bakıyor ki tuvalette bok avuçlamak ile meşgulüm. Keşke annemden dinlemenin yanında bir de hatırlayabilsem bu deneyimi, kaka kötü bir şey çünkü, pis bir şey, bunu öğrendik ya biz, şimdi asla yapmam. Tadına baktım mi bilmiyorum, annem de söylemedi öyle bir şey, ağzım burnum bok olsa hatırlardı herhalde.
Bu da böyle bir anım.
