insanoğlunun ne kadar tek düze, subjektif, bencil ve hiçbir amaca hizmet edemeyecek kadar sınıfsız olduğunun göstergesidir. Herkesin inancına saygı duymakla birlikte, insanoğlunun tek amacının elini ayağını yıkayıp o güce tapmak olduğunu zannetmek kapasitesizliktir (hele de 5 vakit namazını aksatmadan insanlığa faydası dokunan binlerce insan varken). sırf ölümden korktuğu için "burası sınav" düşüncesiyle o güce yalakalık yaparak bir yerlere gelebileceğini zanneden insan, gerçeği yüzüne yapıştırsan da anlamayacak kadar görüşlere kapalıdır. Çünkü; yapılan açıklamaların hiçbiri, onun ölüm korkusunu dindirmez. Bir süre sonra ölümden sonra erişeceği yüce mertebe bir yana dursun, o kadar yalakalığa bu dünyada da bir şeyleri hakkettiğine inanır ve matematikte terimi olmadığı kadar çok evrenin içinden matematikte terimi olmayacak kadar büyük bir boşluğun içinde toz tanesi bile sayılamayacak kadar küçük bir gezegenin üzerindeki farkına bile varılamayacak kadar küçük insan yapımı bir bisiklet için dua eden bir insan ortaya çıkar. Bisiklet yapabilecek zekaya iki milyon yılda ulaşan insanoğlu, tanrı inancını yalakalıkla elde edebileceği bir çıkar ilişkisine döndürdüğünü zannedecek zeka kapasitesini kaç milyon yıl sonra aşar, işte onu allah bilir...
Aslında fark ettim ki; dua ettiğim tanrı içimde yaşıyor, davranışlarıma karar veriyor. Ya beni yüceltip ya da gitgide yobazlaştırıyor. Sonra tikel bir tanrıya dua etmeyi bıraktım. Tanrının ben olduğuma kanaat getiirdiğimde başladım gerçekleri daha farklı görmeye. Ne kadar körmüşüm meğerse, her ciddi dini kitapla örtüşüyordu bu. Bir şey beni okuyup araştırmaya, daha da öte gözlemlemeye itekliyordu. Daha önce de bunu hissetmeden böyle davranabilirdim ama bu sefer bu bakış açısını kazanamayacaktım.
--spoiler--
Tanrım milyarlarca yıldızı paramparça edip sağa sola savuruyorsun, o devasa parçaları birleştirip yeni yıldızlar yaratıyosun peki ama neden bana küçük bi bisiklet vermiyosun.
