Kâinatın en güzel şehri?
Şüphesiz doğduğum şehirdi ben on yaşlarına erene dek. Gerçi şehir değil küçük bir mahalle ama olsun. Benim, ufkunun ötesini asla merak etmediğim, güzellikleriyle beni mest eden bu yer; benim şehrim, benim memleketim, benim dünyam, benim kâinatımdı.
Düşünün ki komşu komşuya giderken değil bahçe kapısını evin kapısını dahi açık bırakarak gidiyor. Altı-yedi, on-onbeş yaşındaki çocuklar birbirlerine yaptıkları muzurluklar yüzünden ana-avrat küfrediyor diye asla iki komşu birbirine girmiyor. Çocuklar ailelerince usulüne uygun şekilde terbiye ediliyor gerkirse.
Çocukların her türlü yaramazlıkları, komşuların akşamdan gecenin sonlarına dek sürecek olan muhabbetlerine tatlı birer meze oluyor kahkahalar eşliğinde.
Öyle bir mahalle ki; evler derme çatma, yollar stabilizeden atma, bahçe duvarları olabildiğine yatma. Ama insanlar, ah o güzel insanlar. Yüzünden tebessüm düşmeyen, zorda olan komşusu için kendi zorunu düşünmeyen, yokluğuna rağmen muhtaç olana "var" dan öte kelam bilmeyen, içinde haset, kem söz veihanete yer ettirmeyen o yüreği güzel insanlar. Alevi, sünni; Türk, Kürt, Zaza, Ermeni hep beraber huzur içinde yaşamasını bilen o güzel gönüllü insanlar.
Bir Ramazan akşamı düşünün. Mahallenin bütün gençleri, sahurda, mahalleye gelen manili davulcunun ilk "dum"uyla mahalle meydanına koşar, omuz omuza verir halaylar çekiyor. Kimse kimsenin namazına niyazına, suyuna şarabına karışmıyor.
Herkesin tek kimlikli olduğu bir mahalleydi benim kâinatım. Mahalleden birine "kimsin?" diye sorulduğunda "bir garip beniademim" yanıtıyla kendini özetleyenlerin mahallesi...
