üniversitede karşılaştığım olay.
saflıkta çığır açabilecek, anne babası müslüman olduğu halde kendisi hristiyan ve gönüllü misyoner olan bir arkadaşım, elinde incil bize hristiyanlığı tanıtıyordu. ev arkadaşım kahvedeki insanların da cahil olduğunu ve aydınlanmaya bizden daha fazla ihtiyaçları olduğunu söyleyerek kendisini apartmanın hemen karşısındaki kahvehaneye yönlendirdi. akşam 5 6 sıraları. idealistliğine toz kondurmak istemeyen hristiyan arkadaşım apartmandan çıktı ve kahveye doğru yürümeye başladı. balkondan an be an takip ederken korkmuyor da değildim olabilecekler için. neyse ki o kadar da saf değilmiş allahtan diye düşündüren dostum kahveye paralel yürümekle yetindi ve yoluna devam etti. ertesi gün sınıfta gördüğümde bunun o kadar da iyi bir fikir olmadığını düşündüğünü söyledi.*
