geldin mi minake? en başta bazen derin bir talihsizliğin objesi olmaktır diyebiliriz, tanım için. bazı ailelerde var böyle alışkanlıklar. adam baştan aşağı kafiye yapıyor. edebiyatçısında şöyle bi göt olaydı:
bu aile babası şair olur yeni akım başlatırdı yeminle. ama kısmet işte.
ahan da böyle ailelerde en büyük sıkıntıyı en küçük çocuklar çeker aga. çünkü bi noktadan sonra sona kalan çocuğa koyacak isim kalmıyor ve abuk sabuk isimler koymak zorunda kalıyor anne - babalar. neyin inadı gerçi onu da anlamıyorum ama adamlar tutturuyor işte. temsil misal,
beşinci çocuk gelince baba apışıp kalıyor napak napak derken açıyor isim kitabını falan sonu "mir"le biten bir isim arıyor ve arkadaş anlamındaki "semir" ismini koyuyor. sonra da hanıma dönüp "bak çok da anlamlı hee ehehee" diye gülüyor.
gülüyor da iyi bok yiyor. ulan n'olacak o çocuğun hali. semir ne aga semir ne? çocuğun hayatını doğar doğmaz kaydırıyorsun bi de hanıma dönüp "bak anlamlı isim" diye icraatını övüyorsun.
özetle, bitsin aga! bu çocuklar da daha fazla mağdur olmasın.
Çocuklarının adıyla besmeleyi tamamlayan adamı gördükten sonra bu konuyla ilgili hiçbir şeye şaşırmayacağım durumdur.
He bir de "Şafak tan doğan güneş" var.
