Bunlardan biriside benim.
Uzaylı gibi bakan tiplere de kıl oluyorum ama kendi kendimle kalmayı severim.
Kafama uyan birisi olsa da kafeye beraber gitsem diye istemedim değil tabii...
Taşaklarımı gere gere oturuyorum insanların yaptığı yorumlar, sahte kişilikleri, malca yalanları ne kadar ilginç gelsede kulak verip dinlemek komik geliyor ve minik bir tebessüm ile kalkıyorum.
fazla arkadaşı olmayan bir insanım, zaten arkadaşlarım ile evlerimiz oldukça uzak. hepsi anadolu yakasında oturmaktalar. hayat telaşı. her zaman herkes müsait olamıyor, farklı planları oluyor. bu durumda benimki biraz mecburi bir yalnızlığa dönüşüyor. herkes kendi yönteminden bahsetmiş, kimisi telefonla vakit geçiriyor, kimisi çantasıyla, kimisi çay-sigara vs, kimisi diğer insanları dinlemekle *. güzel bir defterim var benim de. alıyorum yanıma. güzel bir fincan bardak çayın eşliğinde yazmaya başlıyorum. o an kafamda ne varsa. 1 saat sonra sinirler pamuk *
gayet keyifli bir eylemdir. alırım kahvemi otururum güzel bir koltuğa, yanına kitabımı veya gazetemi alırım, bir saatliğine kafamı dağıtır rahatlarım. insan ara sıra kendisiyle yalnız kalmalı.
