şimdiki gençlikte sık rastlanan veya gözlemlenen bir hayaldir.
geçen gün kafede arkamdaki masada geçen diyalog:
+ o'lum bırak işi gücü senle bi' kafe açalım.
b.k gibi para var anasını satayım. baksana, herif günde 20 bin indirmiyosa n'olayım.
biz boşuna hamallık ediyoz o'lum. bak ciddiyim, girelim bu işe.
(ve karşısındaki kişiden bitirici söz gelir)
- iyi, güzel, hoş diyon da bilader... sermaye yok mınakoyyim.
-günlük, haftalık, aylık olmak üzere cafeye gelen kişi sayısı hesaplanır.
-her bir kişinin en az birer çay içtiği hesap edilir.
-mekanın kirası tahmin edilir.
-çalışan kişi sayısına bakılıp, maaşları hesaplanır.
-diğer giderler de hesaplanır.
ve karar verilir: "bu iş de çok para var oğlum"
sonuç: tüm hesaplar planlar havada kalır.
Özellikle taksim'de iş yapan bir kafeye gidildiyse, herkesin o hayale kapılması olasıdır.
"Ben olsam..."la başlayan cümlelerle o kafe baştan yaratılır, ihya edilir, cafe-bara dönüşür. Ortaklık hayali kurulan arkadaşla prensipte anlaşılamadığı için, kafe kapatılır.
