öncelikle kafayı yemek ne demek bana öğreten Bryan Cranston'a burdan sevgilerimi yolluyorum. çaresizlikten kafayı yemek ne demek merak edenler ''Walter White Sinir Krizi'' yazabilir.
Nasil yediysek kafayı yere dusen kiyafete aldirmadik donduk arkamizi tam cikicaz abla tiz biz sesle bu ne yaaa diye bağırdı ve geri dönüp baktigimizda hayal gücümüzün bize kanlar icinde yatan bir bebek gosterdigi an gozumuzden akan yas. Evet çıldırdık biz. (bkz: sen ben o bu şu)
hiç bişeyi iplemeyip dalgasına onla bunla uğraştığın herkese sevgi sözcükleri saçtığın gülücüklerin yüzünden eksik olmadığı fakat kalbinde hiç gülücük olmadığı andır.
anneden şefkatini alıp,
babadan hakimiyetini alıp,
kardeşten iyimserliğini alıp,
arkadaşların tamamından dostluğunu alıp,
aşık olduğunu söyleyen birkaç kişiden sevgisini alıp,
sigaradan sakinliği alıp,
uykudan huzuru alıp,
biraz da kendi zekandan katıp;
bir insanmış gibi birleştirmeye çalışmak. oluyor mu? olmuyor. ama en azından bunu denerken ne kadar da aciz olduğunu hissedebiliyorsun ve acizlik gerçekten zevk veriyor.
