10lu yaslarin ortalarindaydim. arka sokakla maclar yapardik. buna "mahalle maclari" denirdi. bilirsiniz iste sokakta yapilirdi bu maclar. kaleler tastan ya da sabit durabilen her hangi bir alet edevattan yapilirdi. bizim kalemiz elektrik direginden ve tastan olusuyordu. hazir olan duvarin ya da diregin yanina tas koyunca ikinci bir tasa ihtiyacimiz olmazdi. zekiceydi o zamanlar bu. kurallar belliydi, 2 gol yiyen kaleden cikar sirasiyla takimdaki diger cocuklar girerdi. en golcu olanimiz "oglum ben kaleye girersem siz nasil gol aticaksiniz lan" derdi gecmemek icin. ise yaramazdi..
her neyse gene mahalle maclarindan bir gun kaleye gecme sirasi bana gelmisti. ben oldum olasi iyi bir defans oyuncusu olmusumdur. ama kalecilik konusunda pek yetenekli oldugum soylenemez. en azindan sevmedigim icin bir caba gosterdigim gorulmemistir. kaleye gecmemin uzerinden 5 dakika gecmemisti ki ilk golumu yedim. fark aciliyor herkes gerginlesiyor kufurler havada ucusmaya basliyordu. "aminakoyim samet bi topu da tut be" evet boyle demisti golcu cocuk. tolga. sarisin renkli gozlu pic. sen kalecilik ne zor zanaat biliyo musun lan amcuruk? normal de umursamazdim ama o gun umursadim sozluk. zoruma gitti boyle konusmasi. "tamam ulan tutucam bu sefer baslayalim ciddi oynamaya" dedim. bikac dakika sonra atak gelistirdiler. az oncede dedim ya elektrik direginden tas bizim kalemiz oluyordu. rakip takim golcusu vurdu topa
bana dogru yaklasiyordu top. tutmaliydim, evet bidaha laf yemeyecektim. hatta belki baska toplarda kurtarirdim. uctum sag tarafa dogru. bildigin uctum amk. basima nedenini anlamadigim bir agri girmisti saniyesinde. elimi basima goturdum assagiya indirdigimde kanlar avuclarima "cup cup cup" nidalarinda damliyordu. elektrik diregine kafa atmistim sozluk. apar topar beni once arka sokaktaki evimin onune ordan da poliklinlige goturmuslerdi. 4 dikis yedim tam. canimi acitmiyordu basimdaki yarik. agrim coktu ama icimi acitan tek sey o topu gene tutamamistim..
