bütün gün arada sırada kafayı meşgul eden bir o kadar da anlamsız birkaç cümle. Nerden geldiği ve niye kafada değirmen gibi döndüğü tam olarak bilinemez. Hiç boş bırakmazlar kafayı, biri gider biri gelir. Lan bi tatile çıkın yeter artık, kafamı siktiniz pezolar!
"acaba" ile başlayan cümleler. bu sıkıntılardan sıkıntı beğenme durumu bir nevi. bazı şeylerin sonucunu bilememek ya da bunun imkansız olması bizi duaya iten başlıca sebeplerden. iyi ki de böyle. zira bu olmasaydı umut denen, belki de beklenti denen şey olmazdı. bunlar olmasaydı da beklenen şeyin veya şeylerin bir gram değeri kalmamış olacaktı. bu yani umut dediğimiz bizi bir sonraki güne başlayabilme, bir şekilde bazı şeylerden fedakarlık edebilme durumunu getiriyorsa fazlası olmamak kaydıyla, sanırım iyi bir şey.
lan niye hep böyle oluyor? niye değer görmek isterken ve görmeyi hak ederken görmüyorum da resti çekince hakaret edince kıymetleniyorum? hayır ikilemde kalıyorum ne gerek var şu dengesizliği bana yaşatmanıza? vay sonra niye böyle kabalaşıyorum, pervasızlaşıyorum bilmem ne ulan sizin yüzünüzden değil mi?
diye uzar gider döner durur bana da mütemadiyen dert olur.
Neden hak ettiğimden az kazanıyorum.. Neden iş değiştirmek bu kadar zor geliyor.. Neden saçma sapan borçlar yaparak kendimi bankaların kollarında faiz ödemekle cezalandırdım ? Konficyus reyiz "hiç durmadıktan sonra, yavaş ilerlemenizde sorun yoktur" derken ciddi miydi ? Yavaş ilerlemekten bunaldım, eskilere göre çok az güldüğümü bugün farkediyorum.. Demek ki hayattan soğumuşum da kndimin bile haberi yok.
