içinde bulunduğum, neyse ki artık bulunmaktan yavaş yavaş zevk de almaya başladığım durum. acaba mazoşist mi oldum ben ya?
ulan insanlar bayağı bayağı müzik çalarına, telefonuna mabel matiz koyup dinliyor. şaka gibi amk. hadise, hande yener, demet akalın dinliyorlar lan ciddi ciddi. hiç utanmıyorlar da he.
minibüste görüyorum; 20'li yaşlarda bir bayan mesela. bayağı oturmuş koltuğuna, takmış kulaklığı gülşen dinliyor. ya amk (burada gülme işareti var büyük d ile. hem de bir kaç tane)
olm bu insanlarla aynı nefesi soluyorum lan.
her gittiği yerde fotoğraf çekiyorlar; starbucks (ki en klişe örnek), mc donald's, gönül kahvesi... ulan umumi tuvalete gittiğinde fotoğraf çektiren yoktur inşallah ''1 liraya sıçma qeyyyf'' diye.
anlamıyorum ya anlamıyorum.
bengü dinleyip bundan zevk alanları, facebook'ta ''türküm ben, türk yücedir.'' deyip; ulan keşke amerikan olsaydım diyenleri, işi düşmeden hal hatır sormayan samimiyetsizleri, eğlenmeyi bilmeyip eğlenmek istediğini söyleyen ve eğlenmeye davet edildiğinde gelmek ''istemeyenleri'', kendini eve kapatıp aslında hayatın sokaklarda* olduğunu bilmeyenleri, gecenin bir yarısı çıkıp sokakta bi sigara içip eve geri dönmek varken balkonda veya odasında sigara içenleri, ''hadi gel taksim'de sabahlayalım bugün ne dersin? ne de olsa yarın tatil.'' demeyenleri, ''ulan atlayıp gitsek mi günübirlik şuraya'' demeyenleri, her dakika çay içmeyi yaşam felsefesi haline getirenleri, iki lafından biri küfür olup, sağda solda karıları kızları taciz edip de ağzından ''selamün aleyküm'' lafını düşürmeyip, cumaya gidip gösterişçilik yapanları...
ne mal insanlarsınız lan?
tek başıma çürüyüp gidicem amk. siktirin gidin. evet.
''ben böyle değilim tosbik, benle arkadaş olab...'' siktir lan. seni de gördük. tecrübe konuşuyor olm.
insani canindan bezdiren durumdur. halden anlayan bütün arkadaşlarım başka şehirlerde. ben istiyorum ki canım sıkılıyor hadi dışarı çıkalım dediğimde bütün işini bırakıp nereye bile diye sormayan bir arkadaşım,dostum olsun yanımda. konuşmaya gerek bile kalmadan anlaşabildiginiz kişiler olur ya işte öyle bir dostum olsun istiyorum ya. su lanet şehirde bundan yalnızca bir tane var. o da ailesiyle yaşıyor. kafasına estiği gibi davranamiyor yani her zaman. diğerlerine gelince biri ders manyağı, bos oturduğum an niye ders calismiyorsun diye soran bir tip. ebeveyn gibi yani. iyi kız ama derdim olsa dinler, yardim eder. ama yetmiyor işte. kız aksam olunca dışarda olmaktan korkuyor ya. aksam dediğim de saat 7-8. diğeri desen sevgilisiyle takılır her gün. başka bir hayatı yok gibi. ya da sevgilisi yetiyor ona bilemiyorum pek anladığım bir durum değil. sınıftan çok samimi olduğum insanlar yok. yani boyle kardeşim deyip güvenebilecegim biri yok. öyle gördüğüm insanlarla da pek takılmak istemem. çocukça esprilerine gülmedigim icin adim suratsiza cikti. aslinda eglenceli bir insanimdir ama yalnizca bana samimi gelen insanlarin yaninda. zaten surda toplasan 3-5 arkadaşım var onlarında durumu boyle yani. sıkılmaktan ölen ilk insan ben olucam. bazen çıkıyorum tek basıma dolaşıyorum. yanımda en azından 'ay ben onu yemem yok ben oraya gitmem' diyen tipler olmuyor. daha iyi geliyor hatta bu durum bazen bana. bütün öğretim hayatım başka şehirlerde geçtiği için arkadaşlarımda hep farklı şehirlerde kaldı işte. arada fırsat bulursam yanlarına kaciyorumda kendime geliyorum. yoksa ben burada boğulurdum herhalde. lisede bir arkadaşım vardı mesela. hala arkadaşım gerçi. dostum, kardeşim her şeyim. kendisi de burda yazardir ayrıca. ikimizde hep bu durumdan şikayet etmisizdir üniversite hayatimiz boyunca. 'ya beni anlayan kimse yok, bir hata yapsam hemen yargiliyolar. yapmasam da yargiliyolar gerçi. giydiklerime bile laf ediyorlar' diye. allahtan son senemde defolup gidicem. aslında bu şehri çok sevdim ilerde burada yaşamayı düşünecek kadar. ancak bu çevreyle olmaz mümkün değil olmaz. bende hata ilk sene katılacaktım bütün saçma aktivitelere,öğrenci kulüplerine. geniş bir çevrem olacaktı. bir sürü insan tanıyacaktım. çok pişmanim sözlük.
21 yaşından sonra kendini gösteren durum. Ne güzeldi ilkokul ortaokul lise hatta üniversitenin ilk yılları. Acaba ben de mi sorun yoksa insanlar da mi diye de düşünmeden edemiyor insan. Bırak kafa dengini 24 yaşında hiç bir arkadaşının işinin gücünün okulunun olmadığı bir şehirde yeni çevre edinmek o kadar zor olacak ki..
20 yaşlarındaki bir bedene hapsolmuş ellili yaşlarda biri gibi hissetmeye ya da kendini çok aristokrat entellektüel (ne alakaysa) hissetmeye sebep olan lanet durum.
film festivaline gidelim diyorum biz senin kadar entel dantel takılmıyoruz canımmm cevabını alıyorum. ben öyle gürültülü gece kulüplerini sevmiyorum daha sessiz sakin bir bara gidelim diyorum ayy biz elli yaşında mıyız şekerim yaa cevabını alıyorum. böyle arkadaşlara sahip olmak benim kaderim mi ya.
nefes kesen bir yalnızlığa yol açar. içine kapandıkça kapanır insan. o tam kafa dengin olan insanı deli gibi özlersin ama hayat işte..
birinizi bir kenara, diğerinizi başka bir kenara atar.
Kafa dengi arkadaş, destursuz konuşup, aynı şekilde kavga ettiğin ama belli bir süre geçince burnunun direğini sızlatan arkadaştır. Çok az bulunur, fazla kapris yapmamak gerekir.
Hep çok dizi izlemekten oluyor bu durumlar. arkadaşı için canını, götünü veren, her zaman arkadaşının arkasında olan her durumda, her sırrını bilen birbirlerini koruyan şahane arkadaşlıklar. * gerçek hayatta bu kadarı bulunur mu bilmem *
ilk başlarda çok üzülürsünüz. Kötü gün dostuna ihtiyacınız vardır. hep o her boku birlikte yapacağınız arkadaşınızı hayal edersiniz. çevrenizdekilere hep ön yargıyla bakar, insanları etiketler, bir süre sonra umursamaz bir şekilde her dostum diyene kucak açarsınız.
