zorla evlendirilmekten ve delirmekten korkuyorum. hala da korkuyorum. biliyorum çünkü gelicem böyle 27-28 yaşlarıma annem başlıcak ben senin çocuğunu sevemicem mi, babam hiç sallamadan "evlenir evlenir.." diyecek. zaten arada kafa gidiyor, anlamsız gülüp ağlıyorum saçma sapan zamanlarda.
rüyalarımda kombo oluyor bazen sözlük. geçen gördüm bunu da. bi adam var kocammış benim.
"ben tanımıyorum bunu saçmalamayın." diyorum.
"kızım bak üzme beni hamilesin, bi şey olacak." diyor annem.
"ne diyon sen ya!" diyorum bakıyorum cidden karnım burnumda. başlıyorum ağlamaya.
konuşuyolar, bu adam diyo babama "olsun baba, iyi günde kötü günde dedik. ben yalnız bırakmam onu. delirdiyse delirdi, çocuğumun annesi." diyo.
"ben deli değilim, tanımıyorum bu adamı." diye cinnet geçirirken uyanıyorum.
ulan sonra uyanınca da diyorum bak hatırlamasam bile düzgün adamla evlenmişim, helal olsun. eheheheh ^^
çocuk sahibi olmak değildir sanılanın aksine, o çocuğa annelik yapamamaktır. en azından benim için böyle. 10 yıl içinde 3. dünya savaşı çıkması bu kadar olasıyken ben nasıl çocuk yapabilirim ki. ya ben ölürsem de çocuğuma bir şey olursa? korkusudur benim için.
karafatma. aniden ortaya çıktığında ormanda on kaplan gücünde yerimden zıplayabiliyorum. korku mu tiksinti mi tam olarak bilemedim ama fareyi tercih ederim, o derece..
hepsini siker atar. 15 yasindaki kadin da 30 yasindaki kadin da ayni dertten muzdariptir. evlenmeyi dusunmuyorum yeaa diyen kadin bile icin icin acaba evde kalir miyim? sorusunu kendine soruyordur.
