genelleme yapmak ne kadar dogru bilemicem, ama kendi tecrübelerimden yola cikarak diyebilecegim su ki,
sevdigi insanla degil ona ilgi gösteren insanla birlikte olmasi.
ilgi gördügü bir insana alismayi sevgi, ask sanmasi.
secmek yerine secilmeyi beklemesi.
gönül islerinde pasif olmasi.
bir insan bir baskasiyla birlikte olabilmek icin cok olaganüstü bir caba sarf etmek durumunda kaliyorsa,
zaten ortada sakat bi durum var demektir.
Kadinlarin bir çogu hep affeden, fedakar ve yapici tarafta bulunmayi tercih eder, çünkü seviyordur ve iliskiyi bitirmeye cesareti yoktur. Ama ne var ki, bazi erkekler hiç bir zaman ortak bir noktada bulusmak için çözümler aramaz.
Aslinda yapilacak seyler çok basit:
-olaylari oldugu gibi kabullenmemek, aksi taktirde kendi kaosunuzu kendiniz yaratmis olursunuz
-rest çekmek, gerekirse sartlarinizi sunmak, kabul ederse ne alâ, etmezse de keyfi bilir
-sesinizi azicik çikarmak, dedigim dedik olmak, ve hatta biraz tehditvari konusmak ki, ne kadar bunaldiginiz anlasilsin.
Eger, siz onun umrunda degilseniz, sizde sallamayin. Birakin, onu kendi dogal ortamina.
En fazla 6 ay aci çekersiniz, diger türlü memnun ve mutlu görünmeye çalisarak ömür boyu hüsran içinde yasarsiniz.
