Güçlü olmaya çalışırken hissettiğimiz olumsuz duyguları bastırarak en çok yine kendimize zarar veriyoruz. Yaşanmayan her şey aktarılıyor, o hissi, üzüntüyü, acıyı yok sayarak ilerlersek uzantılarını mutlaka birine ya da birilerine ya da kendi bedenimize hastalık olarak aktarıyoruz. Kimi zaman çocuğumuza, kimi zaman çalışana ya da ailede başka birine.
Güçlü olmalıyız ama yorulduğumuzda, üzüldüğümüzde, canımız acıdığında da bir durup kendimizi dinleyip o anı, yası, acıyı yaşama hakkımızın olduğunu da bilmeliyiz.
Yapabildiğimiz kadarı kârdır.
