erkekler her akıllarından geçeni neden söylemiyorlarsa ondandır herhalde.
kadın yazar bakma sen.. eski sevgilisine yazar, kendisini terkedene yazar, görüp beğendiğine yazar, farkında dahi olmayana yazar...
mektupların içeriği değişkendir elbette. bir gün onu ne kadar sevdiğini, ertesi gün onu asla affetmeyeceğini yazar. ne kadar kırıldığını anlatır, bir sonraki sayfada ayaklarının yerden kesildiği gün neler hissettiğini yazar...
ruh hali her gün farklı şeyler düşünmesine sebep olabilir kadının. bir gün mektup yazarken dalar gider, bir bakmış sayfalarda çizdiği çiçek böcekler... bir gün öfkeli nasıl, karalamış yazdıklarını durmadan...
mektubu vereceğini düşünerek yazarsa hem, doğal olamaz o kadar. giriş gelişme sonuç kısmı olan yazılar olur bunlar. noktası virgülü yerli yerinde olan hani. oysaki vermeyeceğini bildiğinden, bir konudan başka konuya geçer yazarken. kopuk kopuktur zihninden kağıda dökülenler. anlattığında kendisini, onu anlayamayan sevgili , okuduğunda nasılsa hiç anlamayacaktır derdini.
ha ona sorsan, yırtıp atmıştır hepsini zaten.
dolabının üstünde duran bir ayakkabı kutusu içinde saklıdır aslında yazdığı tüm mektuplar. ona ne bakıyorsun sen?
bazı mektupları ''kızım sana söylüyorum gelinim sen anla'' mantığıyla yazdıkları içindir. o mektubun gideceği adres karşı taraf değil aslında kadının iç dünyasıdır. bu yüzden er kişinin ruh sağlığı için de kadınların yazdıkları her mektubu göndermemeleri lazımdır.
acı çekmeye doyamadığı zamanlarda oturup eskiden yazdığı mektupları okumak için saklar. en acılı anlarda koyduğu delikten çıkarır bunları ve kendini paramparça etmeye devam eder. tek nedeni bu..
asker oldun, bekledim seni. ama şafak bitti diye gelmedin hiç. ben başkasını buldum. psikolojini anlayabiliyorum..ama şu an sana her bayan güzel görünüyor. buraya geldiğinde bana saldırmayacağını ne bileyim.
elveda..
ballı böreğin. bunu kim gönderebilir.:
aşkım,
bunu sana söylemek istemezdim ama, ben senden ayrıldım.
şimdi bazen kadınların saçmalayacağını da düşünürsek, gerçek bir tespit.
