"bir kokuyla, bir tatla yeniden o yaşlara dönebiliyorsa insan, sonsuzluk budur! demek ki hiçbir şey kaybolmuyor, hatta ölünmüyor bile, havanın boşluğunda geri gelmeyi bekliyor zaman; hatta belki insan! proust gibi bazı yazarları asıl şimdi okursa, daha çok kavrayıp anlayabileceğini düşünüyor suna. gençken okunan kitaplarda insan zamanı fark etmiyor. kitaplar senden zamanı bekliyor."
murathan mungan'nın en iyi kitaplarından biri. kadınları, kadın gözüyle görebildiği bir gerçek.
--spoiler--
dünya, her şeyi; kendi zamanı, kendi duyguları, kendi durumlarıyla ölçüp biçen insanlarla doluydu ve o insanlara bir şeyler öğretmek gerçekten çok zordu.
--spoiler--
otogarlardaki telaşlı, heyecanlı, kederli, yorgun binlerce kadın yüzünden yola çıkılarak yazılmış 16 hikayeden oluşan murathan mungan kitabı. bazı hikayelerde geçmişte bir vakit kahramanıyla aynı havayı soluduğunuz izlenimine kapılıyorsunuz. ustalıkla yazıya dökülmüş iç konuşmalarda kendinizi bulabiliyorsunuz.
çimlerde yuvarlanırcasına okunulan kitap. o anlatıma hayran.
ikinci hikayesi o kadar sıkıcı ki, bir an kitabın son 5 sayfası kalmışta bitirememişim gibi hissettim kendimi, aslında orada bize esas kızın ne kadar sıkıldığını anlatmak istemiş yazar, anlatmışta kendimi otobüsten dışarı atacaktım az daha !
gerilim doruklara çıktı mungan'a yavaş yavaş küfür etmeye başladım, fakat içimde bir umut var bu hikaye güzel bir hikaye aslında ? ama bir türlü sıkıntı geçmiyor?
karakter ve ben çok sıkılıyoruz, bir an diyorum sözlükte bundan bin kat daha güzel hikaye yazacak adamlar var , ve hele şükür sonunda olan oluyor kadın da bende sıkıntıdan kurtuluyoruz, aslında sıkıcı karakter bile sıkılıyormuş oda patlıyor ağlamaya başlıyor hepimiz kurtulduk.**
" Hayat hep bitirilmesi gereken islerden sonra baslayacak bir seydi onun icin ve bir turlu istedigi gibi baslamiyordu." cümlesiyle günümüz yaşamının üzücü trafiğini dile getirmekle işe başlayan kitap.
* bir erkeğe muhtaç olmamak adına ekonomik özgürlüğünü kazanmak, kariyer yapmak, mesleğinde ilerlemek isteyen kadınları yalnızca erkekler değil, geride kalan arkadaşları da terk ediyor, kazanmak için mücadele ettikleri hayatlardan geri çekilerek onları tek başlarına bırakıyordu.
* insanlar aynı biçimde, aynı yönlere doğru değişmiyorlardı. Çoğu kez mazi ortaklıkları şimdiki zaman arkadaşlıklarını diri tutmaya yetmiyor ama insanlar bu gerçeği kabullenmeyip her şey eskisi gibi sürsün istiyorlardı. sanki bir şeyler hiç değişmeden olduğu gibi sürerse, hayat daha gerçek, dünya daha inandırıcı bir yer oluyordu.
murathan mungan taptığım bu adam yine yapmış yapacağını, kelimelerin kendisine nasıl itaat ettiğini bize bir kez daha göstermiş. elimden bırakamıyorum ben bu kitabı, bitirdiğim öyküleri tekrar tekrar başa dönüp okuyasım geliyor ve doğal olarak kitap bitmiyor, zaten bitmesini isteyen de yok.. en sevdiğim ise trabzon burması oldu, içimi acıttı hemde çok.. mungan yine farkını ortaya koymuş, kadından kentleri, kentlerin kadınlarını yazmış. sorasım geliyor, beni tanısaydı hangi kentin hikayesine yakıştırırdı acaba?
