Malesef ki artık her gün duydugumuz ve gozlerimiz ile de şahit olduğumuz katliam şekilleri. Büyük savaşlarda görüp göreceğimiz de ancak bu işkencelerdir.
Ötesi yok!!
Kafamı nereye çevirsem gördüğümdür. Yok arkadaş artık bu yozlaşma ve vahşeti bir kıyamet alameti olarak değerlendirmeye başladım. Başka bir açıklaması olamaz.
butun kucuklugum babamin surekli annemi dovmesini izleyerek gecti. cesaretlendim bas kaldiracak yasa geldim. dikildim karsisina artik vuramazsin anneme dedim 16 yasinda. vuramadida. noldu yapisti beynime o sesler,o goruntuler. bir keresinde yatak odasina girdigimde babam annemi bogazliyordu. korkup odama kactim duvarlari seyrettim her zamanki gibi. annem geldi arkama uzandi kurdugu cumle şu. "baban gelip beni bir daha dovmeye calisirsa izin vermezsin dimi oglum." ah guzel annem o kadar hirpalanmis ki dayak yemekten yanima gelir gelmez iyimisin oglum korkma olur boyle bazen bile diyemiyor o kadar bikmis artik. 7 yasindayim daha annemin o sorusuna ne evet diyebiliyorum nede hayir. aglayamiyorsun bile o durumda yasayanlar bilir. bos bos duvara bakiyorum. 26 yasina geldim hala arada kitlenir bos bos bakarim arkadaslarim aha gitti yine der. nedenini bilmez. pardon ya dalmisim der muhabbete donerim yine. ama kafanin icinde hala o sesler hala o goruntuler. yapma nolur cocuk uyumuyor bak duyacak. camasir makinesi ile bulasik makinesinin yerini degistirdi diye agzini burnunu yamultmustu bir keresinde. evde yoktum. karsilastigim manzara hala dun gibi. ah guzel anam. 2012 yazinda kan kanseri yuzunden kaybettim annemi. cok icine atar cok uzulurdu hep uzulme anne icine atma bak hasta olucaksin derdim. biliyordum boyle sinsi bir hastalik yuzunden kaybedicegimi. gercekten biliyordum. sonuc olarak allah belasini versin kadina kalkan ellerin. olurda bir gun karsilasirsam diye umit ediyorum kadina siddet gosteren birini. bak neler yapiyorum o zaman. gonul isterki hic olmasin hic karsilasmayalim boyle seylerle. buda boyle bir anım iste.
