insanlığa, hiçbir kültüre ve ahlak kuralları bütününe, hiçbir âdet ve geleneğe yakıştıramadığım; insanın kendisine güvensizliğidir: bencilliğin doruk noktasını kabullenişin basbayağı ibaresidir. neden ürkersin ki arkadaş? bir kadının çıplaklığından. neden bu denli rahatsız olursun? yasaklamalar, ayıplamalar, kınamalar. bu denli mi kontrolsüzsün? namus denilen olgunun kapsamını, ilk çıkış noktasını ve ne denli genişleyip, zihinleri ise ne denli daralttığını gördükçe ben asıl bu şekilde ürperiyorum. insanların bu davranışları beni kendimden utanmaya itiyor. oysa utanılacak hiçbir şeyin olmadığını, hakikaten doğal olduğunu; yaprağa dokunduğumda, güneşin batışını gördüğümde duyduğum hayranlığın aynısını kadının vücuduna bakışımda bulmam kanıtlamaktadır.
ama unutmamalı ki, bu hayranlık, mülksüzlüğü kabullenmekle başlar. mülksüzlerden olmalısınız siz de. o zaman hafifleyeceksiniz.
