istanbul denince aklıma gelen ilk semt. kendine has evleri ve insanları ile otantik bir yer. benim alışveriş merkezim. boğa meydanı etrafında istenilen bütün markaları çok uygun fiyatta satılır.
sokak şarkıcıları vardır köşe başlarında. özgürce çalarlar ve dinletirler. ayrılmak istemez insan. mutlu olmak için sadece sokaklarında gezmek yeterli.
eskiden daha güzeldi tabii. insanları güleryüzlüydü bir kere. komşuluk ilişkileri başkaydı. şimdi kimse kimsenin yüzüne bakmıyor. mahallemizde biz ermenilerden başka müslüman ve rum komşularımız yaşardı. ramazanda fırından alınan sıcacık pideler, paskalya'da boyayıp tokuşturduğumuz yumurtalar, birbirimize dağıttığımız çörekler, aşureler, kurban bayramları, noeller, hepsi bambaşkaydı. zamanla kayboldu.
kadıköyü kadıköy yapan o çok kültürlülüğüydü. şimdiyse geriye 15 yaşında hayatı çözdüğünü sanan kızlar*, rexx sineması önünde ordu gibi dolaşan liseliler, kimsenin birbirine selam vermediği, saygı duymadığı sıradan bir semt kaldı. hiçbir özelliği yok. yine de seviyorum kadıköy'ü, moda'yı. halen daha başkadır. bunca yıldır burada yaşayıp da o balona binmemek de ayrı bir ayıptır tabii, "yaparız bir gün" diye diye erteledik. ama yapacağım bir gün. *
okulum sayesinde son 2 yıldır hayatımın çoğunun geçtiği semtlerden biri, taksim'den farklı olarak daha nezihtir. herkes gelmez, çok mekan çeşidi vardır ama herkes bilmez. canınız sıkkınken rıhtımdan moda'ya kadar sahilden yürürsünüz. eğer gece-gündüz sınırlamanız olmayan özgür bir insansanız. keşfedecek bir sürü şey bekler sizi kadıköy'de.
nursuz derken yani türk-müslüman kimliği yoktur diğer yerlere göre. mesela üsküdar ile karşılaştırılamaz bu konuda. kadıköy geçmişte üzerinde yaşamış rum,ermeni nüfusun bıraktığı gibi sanki. onların ardından ağlar, onları anar hep...
anadolu yakasinin en guzel hikayelerini , en guzel asklarini , en aci goz yaslarini , en dolu hatiralarini barindiran semtidir. ha birde biraz ötesinde acibadem vardir nezihtir temizdir kisacasi istanbulda yasanilasi yerdir. *
dünyanın en güzel ülkesinin en güzel sehrinin en güzzel semtidir. ** her yerinde ayrı ayrı anılarım vardır, kendimi ait hissetigim birkaç yerden biridir fakat artık pazar günleri olan eylemleri kabak tadı vermeye baslamıstır.
istanbul'un en kalabalık ilçesi. türkiye'nin en kaliteli ve en nezih semtlerini içerisinde bulunduran, fenerbahçemin kurulduğu yer. galatasaray'ın 10 yıldır puan alamadığı şükrü saraçoğlu stadı'na ev sahipliği yapan semt.
sinemaları, sahafları, kitapevleri, barları, cafeleri, caddeleri, sokakları ile
kültür, sanat, eğlence, yiyiş ve aşkın anadolu yakası adresidir. tabii ki bunalım ve melankoliyi de bolca içerir.
oy oranının artması akp'nin daha ziyade oy aldığı bölgelerin ayrılıp ataşehir ilçesi oluşturulmasıdır. kadıköy içinde bir tek fikirtepe bölgesinde kalmıştır akp seçmeni. bu artış selami öztürk'ün üstün(!) hizmetlerinden değil, basit bir oran hesabındandır.
ha ayrılan ataşehir'de akp hesapları tutmayacak gibi görünüyo, orası ayrı, zira chp iki puan farkla önde şuan.
haydarpaşasıyla, modasıyla, sahiliyle, vapuruyla, yazıcıoğlusuyla, bahariyesiyle, caddesiyle, minibüs yoluyla, boğasıyla, kızlarıyla, çarşısıyla, akmarıyla, nargilecileriyle, balonuyla vazgeçilmez bir istanbul ilçesi. kalitesi orada yaşanınca anlaşılıyor. şimdi bir de metrobüsüyle avcılara kadar bağlanıyor.
bu sefer kutlama yok, bu sefer tezahürat yok.. gösteri de yok alem de yok.
ağıt yakmaya gittim yitik aşkımın vatanına, en acı nağmeleri söyleyerek..
oturdum onunla oturduğumuz banka, elimi uzattım.. tutmadı. kolumu attım, kımse uzanmadı.. bir de sağıma baktım ki, o zaten ölmüş..
iki değil birdim, hatta bir de değil sıfırdım. daha da inebilirmiyim bilemem.. banka adını da kazıdım ya kemerimin tokasını çıkarıp.. silmedi esnaf entrymi. çocuk üzülmüş, kendi haline bırakın malı dediler.
ben gözyaşlarımı dökerken, tebessüm etti önümden geçen sevgililer, aynı zamanda benden sağlam küfür yiyen güruhtur kendileri.
ordan çıktım, agape ye gittim. daha doğrusu gidemedim. çay param bile yoktu.. yatırımlarımı başka alanlar üzerinde yoğunlaştırırım böyledir. baktım yine, mal gibi. batan gemime, bana batan ama..
yürüdüm yukarı bahariye ye, ilk buluşmamızda almıştım ya lan bi şeker.. o şekerciye gittim. yine baktım üç beş saatlik uykuyla geçinen zavallı gözlerimle.. bir şey diyeyim mi, bana değil de ona acı, o hayatının en zor günlerini geçiriyor.
devam.. nerde kaldık mango.. pazardan giymeyen kızlardansın ya hani.. hatırladım o en sıkıcı ama en bir güzel mango da geçen saatlerimi. sen denerdin, ben tutardım.. yakışmış mı diye sorunca, ben anlamam o işlerden derdim. seni de anlayamamışım ya o ayrı bir konu..
bugün programım böyleydi, ağıtlar yakıyorum kendi içimde tematik. sana anlatmasına anlatıyorum ama, bir espri yapınca yanıyor muhabbet.. farkına varıyorum. benim değilsin ki..
her neyse, bu kadıköy de benim tek gerçeğimdin. bu gerçeğin üstü yoktur bakma sen.. iskelen, durağın, nargile mekanları.. bugün hepsi seni sordu. ne diyeyim? cevab veremedi durumu oldu..
artık gelmiyo çingene tayfası, benimse kalmadı içimde en ufak bir heves çiçeklere karşı.. bekliyorum belki açar bana aldığın saati gömdüğüm saksıda yetişen o çiçek.. bilemezsin, kendimi de gömdüm oraya.
hikaye bu ya, sonu acı bitti. ilkay dinlemiyorum, veya sebahat.. acının üstüne ne yorum yapılır ki?
seviyorum, çok seviyorum, hala ilk günkü gibi seviyorum, üzüldüğüm tek noktada.. bu saatten sonra hala sikilmiş götün davasını yapıyorum..
sen git, kadıköy benim..!
ve beklenen an.. tanım: bu entryde bir çok tanım var, hayatın içinden. yaşanmışlıklar.. ne diyebiliriz aa kadıköy de mango varmış. agape diye bir kafe varmış.. he bir de üç renk.. orada ağlamadım ama.
en önemlisi de, yaşayan ölü gibi gezen mallar varmış. yardım edin onlara, kötüler..
istanbul'un en yaşanılası ilçesidir, kendini sevdirir, sevilir. her şeyiyle güzeldir, yine istanbul'un başka bir ilçesine gittiğinizde oranın ne kadar güzel bir yer olduğunu anlarsınız.
her istanbula geldiğimde koşa koşa gittiğim ilk yer olduğu için annemin senin başkentin orası dediği istanbul ilçesi. bağımlılık yapar resmen insanda. hayattır, candır, arkadaşlıktır, sarhoş olup modada bağıra bağıra şarkı söylemektir ve daha bir sürü şey aslında. istanbulun anadolu yakasının merkezdir diyebiliriz kısaca.
