karanlığın içinden bir el çeker seni, aydınlığa çıkansa sen değilsindir.. yüzünde gölgeler, gözlerinde ışığın verdiği parıltı, dokunuşlarında ürkek bir korku ve hislerinde anlam veremediğin değişimler vardır.. yadırgamaya başlarsın bu yeri, güneş görmek istemediğinden daha parlaktır çünkü, sen karanlıklarda bitmişliği aydınlıkta var olmaya tercih edersin.. ve birden artık o ele ihtiyacın kalmaz, buna her atışı onay verir kalbinin.. gitmen gereken karanlık bir kuyu vardır.. yüzündeki gölgeler kaybolur, gözlerindeki parıltı söner, dokunuşların sertleşir ve hislerin olabildiğince katılaşır. derinlere ilerlersin, ilerledikçe ruhun kararır. sen bir şansı yoksaymışsındır ve bilirsin herkes gibi...
