Bugün hava kasvetli ve rüzgarlıydı. Ben tevbelerime yeni bir tevbe (koşmamak) ekleyerek otobüsten indim. Biraz dalgın olduğumdan üst durakta anca indim. icimden havanın ne kadar soğuk olduğu geçiyordu ki aklıma otobüste unuttuğum poşet geldi. Eyvah! Simdi ne yapacaktım? G9 nerde ben nerdeydim. Orda endişeli olduğumu fark eden abla hemen hızır gibi yetişti ve şu kestirme yoldan gidersem yetişip durdurabileceğimi söyledi. Bana sadece bir yol göstermemiş yeni bir umut da vaad etmişti. Bende o umutla fırtına rüzgar demeden koşmaya başladım. Usain bolt beni görse o an imrenirdi. Hatta belki kıskanırdı. Neyse şansım yaver gitti ve o otobüsü kırmızı ışıkta yakaladım. Ve en nihayetinde mavi poşetim ve ben birbirimize kavuşmuştuk.
Şimdi bu entryi girerken hayvan gibi öksürüyorum o soğukta koştuğum için. ama poşetimi aldım.p
