tasavvufta sufinin zikir halinin ilk döneminde kendi küçüklüğünün ve bilmezliğinin idraki anlamında kullanılan bir terimdir. zikir ehli bu hal üzerindeyken allah'a yaklaşma durumundan uzak, yaklaşma yollarını ise bilemz haldedir. devamında ancak bast haline geçer.
