genelde korkunun ifade edilmesi yiğitliğe bok sürdürmek gibi algılandığı için, "korkmuyorum,sadece sevmiyorum köpekleri" gibi kıvrak yaklaşımlarıda söz konusudur.
evet öyledir. geçmişte yaşanan bir hadisede mahallemizin** en ağır abilerinden yusuf abimiz sokağın taa öbür ucunda bir köpeğin kaşına kaşına geldiğini görünce anında topuklamış, kendi evine gidememiş ve tüm aksi yöndeki ısrarlara rağmen geceyi kardeşinin evinde geçirmiştir.
Bu mahalledeki en azgın serseri de olabilir en ağır abi de. yada en tehditkar ve çevresine korku salan "asarım keserim" kişisi de olabilmektedir. üstlerine köpek geldi mi "nanısskkm sigtir!hoşt!" diyerek arkadaşının arkasına kaçar. Bu tavırları çok ilginçtir.
bir insan can havli ile aslında hemen her tür köpeği (dev gibi olanlar hariç tabi) -ısırılmayı gözden çıkarmak şartı- ile çıplak elle öldürebilir (en iyi yöntemler: tüm gücünüzle yakaladığınız köpeğin üstüne devrilerek kaburgalarını kırmak yada boynundan yakalayarak kaldırıp sivri birşeyin üzerine vurmak/geçirmektir). hatta yolda yürürken şu saldırgan köpeklerini dolaştıran şımarıklardan birisininki saldırsa da öldürmek için bahane olsa diye düşünürüm. ben bile böyle düşünürken bu bıçkın abiler neden kaçar ki? Yoksa bunlar aslında zavallı korkaklar mı?
