Kaç insan öldürdün bilmeden, içinde yay kadar gerdiğin bencilliğinle, Sözlerini kalbine ok gibi sapladığın kaç insan. Sen Hiç bir defa olsun aynaya, başkasını görmek için baktın mı? Veya çaresizlikten dili tutulmuş, buğulu bakışlarıyla bir şeyler anlatmak isteyen insanı gözlerinle dinledin mi? Ya.. Kat kat perdelerin ardına gizlediğin çocuksu ruhun.. kalbindeki sessizlik, ölüm kadar çaresiz. Duyguların ölü kadar sert ve soğuk.. ne sen beni anlayabilrsin, ne de ben kendimi sana anlatabilirim. Çünkü ben, ilkbaharda açan çiçekleri severim, kuş cıvıltılarını, sen de sonbaharda rüzgarla dökülen yaprakların hışırtısını, üzerinde yürümesini.. ben yazı beklerim, sen kışı..
